Man-naar-vrouw-transseksuelen, kortweg transvrouwen genoemd, zijn biologisch gezien mannen, maar ze voelen zich vrouw. Dit uit zich vaak al vroeg in de jeugd door meisjesachtig gedrag, een afkeer van stoere jongensdingen en de wens om het haar lang te laten groeien en meisjeskleding te dragen. Ze willen zich daarom ook als zodanig presenteren naar de buitenwereld en willen operaties ondergaan om het lichaam zoveel mogelijk aan te passen aan hun gevoel van vrouw-zijn. Transseksualiteit heeft overigens niets te maken met je seksuele voorkeur. Het is een identiteitsprobleem.
Bron: http://transvisie.net
Transvrouw Samantha laat PsyBlog-lezers deelgenoot zijn van zijn/haar persoonlijke belevingswereld.
Deel 2 van ‘dagboek van een transgender’
Na diep adem gehaald te hebben stap ik de kledingwinkel in. Ik kijk rond terwijl ik zo nonchalant mogelijk probeer te lopen. Er zijn twee andere klanten, maar die zijn bezig bij de sokken en jurken en ze letten niet op mij. Ik zie dat het personeel ook bezig is: met een of ander boek zijn ze kledingstukken aan het tellen. Ik loop naar de lingerie en kijk nog een keer naar alle personen in de winkel. Dan zoek ik snel naar een BH en een bijpassend onderbroekje in de maat die ik thuis heb opgemeten, en stop ik ze in het mandje, in een hoekje, om ervoor te zorgen dat het voor andere klanten niet meteen duidelijk is dat ik lingerie gepakt heb. Door mijn zenuwen en het zweet op mijn rug realiseer ik me dat ik inbreuk maak op de sociale regels. Ik loop naar de kassa om de kledingstukken af te gaan rekenen. Ik probeer zo passief mogelijk te kijken; aan de reactie van de caissière te zien lijkt er niks mis te zijn. Ik stop snel de stukken in mijn rugzak en verlaat zo vlug als ik kan de winkel.
Die eerste keer in de winkel kleding kopen voor mijzelf, of eigenlijk mijn ‘andere’ geslacht, viel niet mee. Toch begon met het aanschaffen van lingerie mijn vrouwelijke garderobe. Ik was toen nog niet vertrouwd met online kleding kopen. Zo zou mijn moeder bijvoorbeeld het pakketje eerder kunnen vinden dan ik, als ik op school zat. Mijn angst, achteraf onredelijk en onterecht, was dat ze zou kijken wat erin zat, en dat ze dan zou uitvinden dat ik problemen had met mijn gender. Ze wist het toen nog niet en ik wilde het absoluut zelf aan haar vertellen, als ik de tijd rijp vond.
Angst
Het angstgevoel van toen was eigenlijk niet normaal. Alhoewel, mijn moeder wilde graag jongens, twee zonen, en die had ze ook gekregen. Na het verlies van mijn broertje kreeg mijn moeder nog een kind, een meisje. Daardoor werd ik haar enige jongen. Ik wist helemaal niet wat zij zou doen als zij erachter kwam dat ik ook liever een meisje wilde zijn. Zelf naar de winkel gaan en daar iets kopen was voor mij de enige optie. Wat anders kon ik doen?
Vandaag de dag zit ik er meer over in welke kleding bij mij past, qua stijl, vorm, kleur. Het valt me op dat er weinig kledingstukken zijn die geschikt zijn voor beide genders. Meiden mogen alles dragen wat jongens dragen, met wat variaties daarop, zodat het nog vrouwelijk overkomt. Hetzelfde geldt niet voor jongens. Jongens in een rok is iets wat nog niet vaak gezien wordt, net zoals jurken en bepaalde tops. Een jeans is en blijft een van de weinige kledingstukken wat beide genders kunnen dragen. Wat is het verschil tussen meiden-jeans en jongens-jeans eigenlijk?
Je bent wie je bent en hoe je voelt, maar je lichaam laat dat aan de buitenkant (nog) niet zien. Ondanks het feit dat er al veel geaccepteerd wordt, vind ik dat er nog genoeg eer te behalen valt op het gebied van halen, dragen en laten zien van kleding door alle genders.
De volgende keer schrijf ik over “Haar”.
