Of ik een artikel wil schrijven over mijn boek “HELP! ADHD bij volwassenen!”? Maar natuurlijk. Mijn grootste talent en tevens mijn grootste valkuil is dat ik overal wel aan mee wil werken. Ik mag mezelf gerust de koningin van het “mezelf bergen werk op de hals halen” noemen. Alleen al de vraag of ik een artikel wil schrijven, laat mijn hersenen in zesploegendienst werken. Het ene idee na het andere ontpopt zich in een razendsnel tempo.

Enkele maanden geleden heb ik een cursus gevolgd om mijn grenzen te leren aangeven en te bewaken en niet overal direct ‘ja’ op te zeggen. “Vraag bedenktijd! Je hoeft niet overal meteen een antwoord op te geven.” Ik hoor het mijn coach nog zeggen. Het klonk zo simpel, zo logisch. Zoals je hieronder zult lezen, heeft de cursus veel effect gehad. Ik heb namelijk vele zaken onder handen die ik afgewerkt wil hebben. Sinds vorige week heb ik ook eindelijk mijn tweede kinderboek af en moet hiervoor (lees: wil per se) een promotiefilmpje maken. Ik vind het allemaal best eigenaardig van mezelf, omdat dit kinderboek sinds 2008 in de kast ligt. Al die tijd heb ik er niet meer naar omgekeken tot zo’n twee weken geleden. Toen moest en zou ik het ineens afmaken…

Zijsprongetje

Tegelijkertijd ben ik ook maar gestart om er een “makkelijk lezen” boek van te maken en heb ik ook nog de fantastische ingeving gekregen om ditzelfde kinderboek in een luisterboek om te toveren. Aangezien bij mij altijd alles helemaal perfect moet zijn, valt het text-to-speech programma behoorlijk vaak in herhalingen. Mijn vriend geniet zichtbaar als hij voor de honderdste keer hetzelfde luisterfragment langs hoort komen, totdat zijn pietluttige vriendin helemaal tevreden is. Het valt me mee dat we nog steeds in dezelfde kamer op dezelfde bank zitten. Een koptelefoon opzetten, dat heb ik echt geprobeerd, maar na een paar uur voelden mijn oren net zo pijnlijk aan als toen die ene keer dat we een fietstocht in de Noordoostpolder hadden ondernomen met windkracht 6. Daar hadden overigens niet alleen mijn oren onder te lijden, maar het was ook niet echt bevorderlijk geweest voor mijn humeur (en dat van mijn vriend). Die dag was overigens de eerste keer in mijn leven dat ik een kinderachtig mutsje met oorflapjes in een sportwinkel had gekocht en ook daadwerkelijk had opgezet, ondanks alle vreemde blikken die ik ontving als volwassen vrouw. Of had dat misschien toch te maken met het feit dat het al begin maart was? Ach, mijn oren kregen tenminste hun normale kleur weer terug, maar dat terzijde.

Druk, druk, druk!

Twee weken geleden kocht ik online een 3d-programma om de illustraties te maken voor mijn nieuwe kinderboek. Tot voor kort had ik zelfs nog nooit van dit programma gehoord, maar na een week vol irritaties had ik het al redelijk onder de knie. Omdat het best leuk was om te doen, ben ik meteen begonnen met het vernieuwen van de illustraties van mijn eerste kinderboek. Aankomende week heb ik nog ergens een afspraak staan met een vriendin. Zij wil ook graag een boek uitbrengen en had mij gevraagd haar te helpen. Vorige week was ze al hier om samen haar tekst na te kijken op spelling- en interpunctiefouten. Na een paar uur steeds hetzelfde stuk doorgespit te hebben, zei mijn vriendin me gapend dat ze het zo wel goed genoeg vond.
Mijn lieve vriend vraagt soms ook nog enige aandacht. Gelukkig is de Eredivisie weer begonnen, dan vindt hij het niet zo erg als ik uren achtereen aan het prutsen ben op de computer. Sinds ik mijn diagnose “ADHD gecombineerd type” heb, weet ik dat hier zelfs een woord voor bestaat: hyperfocus.

Tussen alle bedrijven door ga ik naar mijn werk. Sinds september 2011 werk ik parttime en dat is de beste beslissing die ik ooit heb genomen. Financieel was dit ook eindelijk haalbaar. Ik had altijd zoveel plannen, maar zo weinig tijd om ze daadwerkelijk allemaal uit te voeren. Nu heb ik meer vrije tijd, maar daardoor ook meer tijd om na te denken. Dat betekent automatisch weer meer ideeën, die ik dan ook weer allemaal wil uitwerken. Soms lijkt het me wel eens fijn om gewoon één ding tegelijk te doen en gewoon eerst iets af te maken. Aan de andere kant, dan zou ik deze mooie gelegenheid aan me voorbij moeten laten gaan. To the point komend: daarom ben ik nu dus bezig een artikel te schrijven over mijn boek “HELP! ADHD bij volwassenen!”

Flashback

In dit boek vertel ik over het verloop van mijn leven en hoe vele dingen altijd misgingen. Dan heb ik het niet alleen over het kwijtraken van mijn bankpasje, paspoort en andere belangrijke voorwerpen, maar ook over het verliezen van mezelf in depressies, verdovende middelen en gokken. Ja, het verliezen in eigenlijk vele zaken. Letterlijk en figuurlijk. Waarom ging bij mij toch altijd alles verkeerd? Andere mensen leken mij maar niet te begrijpen. Waarom dacht ik zo anders dan anderen? De ene relatie na de andere liet ik stranden, mezelf afvragend waarom ik nog nooit de ware had ontdekt. Lag het misschien dan toch gewoon aan mezelf? Was ik misschien gewoon een moeilijk persoon? Toen ik de relatie had beëindigd met de jongen waarmee ik (sinds ik op mezelf woonde) samen was, ging het helemaal bergafwaarts met me. Ik had niemand meer die me vertelde wat ik moest doen. Het leek wel alsof ik de simpelste dingen, zoals de was doen, eten koken en schoonmaken, niet meer kon. Ik leek niet meer in staat om deze dagelijkse taken uit te voeren. Ook had ik geen zin meer om uitstapjes te ondernemen, buiten het naar mijn werk gaan om. Ik zag het behoorlijk somber in en dat werd met de dag erger.

Wake-up call

Mijn financiële situatie was niet echt rooskleurig te noemen, en overigens geheel aan mezelf te wijten. Ik had online bingo zowat zelf uitgevonden. Ik kon er niet mee ophouden, terwijl mijn banksaldo het duidelijk niet toeliet. Zodra mijn geld op was, voelde ik me een grote mislukkeling. Door al deze zaken werd ik steeds dieper het zwarte gat van een depressie ingetrokken. Ook kreeg ik de gedachte dat het misschien beter was wanneer ik dood zou zijn. Waarschijnlijk zou ik nooit de hand aan mezelf durven slaan, omdat ik ontzettend bang ben voor de dood, maar toch… Het leek me verstandig om deze keer eens niet te denken dat ik het zelf wel op kon lossen. Een zus van mijn oma heeft zelfmoord gepleegd en daardoor gingen deze alarmbellen rinkelen. Ik moest echt hulp gaan zoeken, voordat ik ook die kant op zou gaan. Ik was vast en zeker depressief!

Helpen te (h)erkennen

Op internet ben ik aan een zelftest bij PSYQ begonnen. Het resultaat was heel anders dan ik had verwacht. Uit de test kwam naar voren dat mijn klachten te maken konden hebben met ADHD. Ongeloof maakte al snel plaats voor inzicht en berusting. Het leek er behoorlijk veel op, terwijl  ik amper iets afwist van ADHD. Het enige puntje wat ik wist was het “druk zijn”. Er bleken echter nog zoveel andere zaken mee te kunnen spelen; zaken waar ik mezelf in herkende, zoals het impulsieve, het dwangmatige, het chaotische en ga zo maar door. Al die zaken waarvan ik dacht dat ik gewoon dom, vreemd en lui was, hadden een oorzaak en een naam.

Het boek heb ik geschreven vanuit mijn zoektocht omdat ik zelf niet veel afwist van ADHD, omdat mijn omgeving (niet mijn familie) soms niet-begrijpend reageerde, en om de mensen die met soortgelijke problemen worstelen en niet weten hoe zij het aan moeten pakken een hart onder de riem te steken. Mijn boek heeft een tijd op Scribd.com gestaan en is daar maar liefst zo’n 4.500 keer gelezen. Door de vele positieve reacties wil ik nu mijn boek onder de aandacht brengen van het grote publiek.

Tot slot

Het artikel is wat langer geworden dan de bedoeling was. Maar ja, ook dat is een kenmerk van ADHD: het uitweiden over zaken die er niet echt toe doen en waardoor anderen al lang de draad kwijt zijn.Als je als lezer de draad niet kwijtgeraakt bent en interesse hebt om mijn andere draden te volgen dan kun je mijn boek bestellen via bol.com.

An Broli