Onderstaand verhaal is voor de schrijver, die door zijn ‘anders voelen en zijn’ al veel sprongen in het diepe maakte, erg belangrijk geweest omdat het de start is van zijn ‘coming out’. Frustratie over ogenschijnlijk kleine dingen bracht hem via een omweg  ‘geluk’, duidelijkheid. Elk dagboek is uniek en persoonlijk. Het PsyBlog-team wenst de jongen die ons deelgenoot laat zijn van zijn gedachten, zijn belevingswereld, de stappen die hij al gezet heeft en gaat zetten, veel succes. Wat ’transgenderisme’ precies is, lees je hier!

After quite a shocking weekend, meeting Fiona felt like winning the lottery

Mijn pseudoniem is Samantha Vosh en ik ben 21 jaar. Toen ik gevraagd werd om voor PsyBlog over mijn ‘transgender zijn’ te schrijven heb ik veel nagedacht over hoe ik dit ga aanpakken. Ik wil beginnen met een terugblik naar 2010, naar vrijdag 18 juni, mijn examenweek.

Die dag vergat ik mijn portemonnee mét OV en daar kwam ik pas achter toen ik arriveerde op school, waar het me met veel moeite lukte om de identificatie bij de examens rond te krijgen. Ook de terugweg bestond uit reizen met tram en trein, inclusief overstappen. Conducteurs komen niet vaak, maar toen kwam ik er zelfs twee tegen. De eerste gooide me uit de trein, de tweede gaf mij een boete; voor het eerst trouwens dat ik een boete kreeg. Zaterdags werk ik bij de lokale supermarkt, zo ook de 19^e juni. En prompt liepen de werktijden daar enorm uit, het zat me niet mee. Die avond praatte ik op internet met Fiona, een Amerikaanse, die ik had ontmoet in het spel Eve Online. We waren met elkaar in contact gekomen door bepaalde evenementen die gehouden werden door de makers, CCP.

Ik zat al jaren te worstelen over mijn gender. Ik wist dat ik geen jongen was, maar meisje wilde worden. Dat hield ik voor onmogelijk. Medische wetenschap was ver, maar toch niet zo ver? Die avond zat ik opeens te denken dat Fiona misschien eens een jongen was. Het “echte” leven kwam tijdens onze ‘chat’ ter sprake. Ik vroeg hoe zij er bijkwam dat ik een vrouw was. Ze vertelde dat ze dat merkte aan een bepaalde manier van spreken, typen en hoe ik reageerde op dingen. Ik moest toegeven dat ik een jongen was, maar dat ik er wel van droomde om op een dag vrouw te zijn. Toen vertelde zij over haar leven, hoe zij van jongen naar meisje gaat en waarom. Zij was toen al een paar maanden op hormonen om van man naar vrouw te gaan.

Fiona’s verhaal kwam heel erg overeen met mijn eigen leven. Ik ken de verhalen dat je, als je een Wikipedia-site leest over een bepaalde aandoening, je zaken/dingen herkent maar dat het geen probleem vormt. Het verschil tussen ‘probleem’ en ‘herkenbaar’ is groot. Maar hoe Fiona het vertelde… ik herkende me er volledig in en op dat moment ging een wereld open. Ik was transgender. Ik wist het zeker. De informatie van alleen die naam al, gaf mij de mogelijkheid om informatie op te zoeken en duidelijkheid te krijgen voor mijn problemen. En zij gaf mij iemand om ervaringen mee te delen, namelijk zijzelf. Het maakt het zoveel makkelijker om het te vertellen aan iemand die het ook heeft. Vooral de eerste keer.

Door Fiona en haar contacten markeert die 19^e juni 2010 de start van een vriendschap met een redelijk grote groep Amerikaanse vrienden, allemaal transgenders.

De kop is eraf. Tot een volgende keer, dan schrijf ik over kleding.