Transvrouw Samantha laat PsyBlog-lezers deelgenoot zijn van haar persoonlijke belevingswereld.

Een paar weken terug was een van mijn vrienden jarig. Hij is, zoals je dat noemt, een gezien persoon in de Amsterdamse sociale kringen; het bleef dan ook niet bij feestje met een groep van 6 vrienden, het werd een bar vol met mensen die allemaal hem kenden. Zelf ken ik hem pas een aantal jaren, maar door hem breidt mijn vriendengroep zich uit, al gaat dat langzaam. In vergelijking met hem is mijn vriendenkring zéér klein.

Op stap

Uitgaan is iets wat ik niet regelmatig doe. Ik ben een muurbloempje en het is moeilijk voor mij om een gesprek aan te gaan. Als ik uitga spreek ik vaker met een onbekende, dan met een bekende. In mijn eentje uitgaan doe ik nog niet en mijn vrienden gaan ook niet vaak op stap. Gaat er eigenlijk iemand graag uit zonder vrienden?

Het onderwerp van deze blog doet me terugdenken aan de eerste keer dat ik publiekelijk als vrouw uitging.

Mijn beste vriend had me uitgenodigd om samen met hem en zijn moeder naar de pannekoekenboot in Amsterdam te gaan om daar te gaan eten. Ik ging daar toen veel te chic naar toe. Gedoucht, haren goed gekamd, nagellak, jurk, bijpassende schoenen… Iedereen daar was in alledaagse kleding en ik kwam aan boord alsof ik een gast bij een hoog staatsdiner was. Vreemd genoeg viel het niet eens op bij de mensen die op die boot waren. Of ze lieten dat niet zien. Alleen toen ze onze bestelling kwamen opnemen werd ik aangesproken met “Mevrouw, meneer”. Ik kan best begrijpen waarom, vond het ook niet vreemd. Ik heb nog niet het gezicht en nog niet de stem van een vrouw. Dat komt nog wel.

Uitgaan is voor mij samen zijn met vrienden, en ik ben overtuigd dat we daarom ook uitgaan. Ik zie in dat uitgaan, dus niet thuis blijven zitten, belangrijk is om te (blijven) doen. Ik hoop dat ik in de toekomst wellicht ook alleen op stap ga.

Volgende keer heb ik het over mijn vakantieweek 2012.