Ondanks maandenlange voorbereiding dringt het nog steeds niet echt helemaal tot me door dat ik over een paar weken een heel ander leven zal leiden. Eind januari vertrek ik namelijk naar de andere kant van de wereld om te gaan studeren in Melbourne, en daarnaast om zo veel mogelijk te zien van Australië en Nieuw-Zeeland.
Ik zeg eind januari, want ik vertrek de 29e, maar kom pas de 31e in Australië aan (wáár is 30 januari?!). Je leest altijd dat iedereen de meest toffe dingen doet wanneer hij of zij een half jaar naar het buitenland gaat: gave trips, de mooiste plekken bezoeken, ruige feestjes tot in de vroege ochtend en de vetste activiteiten die je maar kan bedenken. Zou dat bij mij ook zo zijn?
Het is niet de bedoeling dat ik hier mijn lollige, leuke en spannende reisverslagjes ga posten; daar heb ik mijn eigen blog voor. Nee, voor PsyBlog zal ik schrijven over de psychologische aspecten die komen kijken bij zo’n “once in a lifetime opportunity”. En die zijn er genoeg kan ik je nu al vertellen! Ik ga proberen om zo veel mogelijk mijn ervaringen te delen, hoewel ik weet dat het na verloop van tijd een beetje afloopt met de post-frequentie van de verslagen door de mensen in het buitenland.. Maar goed, het aftellen is voor mij begonnen. Voor ik het weet zit ik Down Under! Leuk? Ja! Spannend? Ja! Stressvol? JAAA!
Ironisch is dat ik naar het meest relaxte land ter wereld ga, terwijl het plannen van die reis allesbehalve relaxed is. Om wat stressverwekkers te noemen: visum, woonruimte, vliegtickets, heel de Nederlandse rompslomp (lees: IB groep informeren, OV kaart stilzetten, etc. etc.), verhuizen, verschillende reizen vastleggen, het plannen en regelen van afscheidsfeestjes en dan ook nog even een scriptie afronden. Al deze zaken staan op eindeloze, lange lijstjes die overal door het huis slingeren. En dan heb ik de kleine dingen nog niet meegerekend, zoals naar de kapper gaan, kamer uitmesten, zonnebrand halen. Dit vergt een timemanagement van heb ik jou daar, wat voor mij een aardige uitdaging is.
Ze zeggen dat je, als je voor een lange tijd in het buitenland bent, weg van je normal life, vrienden en familie, je heel erg gaat beseffen hoe goed je het eigenlijk hebt. Dat proces is bij mij al een maand aan de gang en ik zit gewoon nog in Nederland. Ik ben benieuwd hoe het me in Australië zal afgaan. Mis ik de hagelslag al na drie weken? Doe ik meer op één dag? Krijg ik ook dát accent? Het feit dat alles onzeker is, is heel raar en in zekere zin ook stressvol.
Daarnaast is het heel gek om te bedenken dat ik afscheid moet gaan nemen van mensen die mij heel dierbaar zijn. Op de een of andere manier probeer ik het me steeds voor te stellen, maar dat lukt niet zo goed. Ik stel me dan de hal van Schiphol voor, en daar sta ik, overladen met bagage, zwaaiend naar mijn familie en vrienden. Nee. Dat beeld is echt gebaseerd op de uitzendingen van Hello Goodbye en All You Need Is Love en ik kom daar niet in voor.
Het is inderdaad niet zo maar ‘even ‘ op reis gaan. En om er een cliché bij te halen, de tijd vliegt. Echt. Ik moet nog zó veel doen en voor ik het weet sta ik met twee benen op Australische bodem. Nog maar een paar dagen, to the final countdown. Nu nog even álles uit die dagen te halen wat erin zit, want voor ik het weet…
