Teamlid Loes verblijft enige maanden “Down Under” en deelt vol enthousiasme haar indrukken aan familie en vrienden, maar vergeet ook de lezers en volgers van PsyBlog niet…

Besef van afstand

Ruim 16.000 km verwijderd ben ik verwijderd van Nederland; Australië is echt de andere kant van de wereld. Ook het land zelf is enorm groot (Europa past helemaal in Australië) en het inschatten van afstanden is hier echt anders dan thuis. Een uurtje met de bus om boodschappen te doen is niks en ‘even’ iemand opzoeken is er hier in OZ niet bij…

Veel mensen denken dat je eerder heimwee hebt, omdat je ‘zo ver weg’ bent. Duidend op die + 16.000 km. Nou nee, die afstand doet je niks. Ja, het water draait hier de andere kant het putje in dan thuis (het corioliseffect), daardoor wéét je dat je zo ver weg zit, maar daar heb je het eigenlijk ook wel mee gehad. Echt, het besef van die kilometers is er niet. Wat veel meer besef geeft is het tijdsverschil. Hier leven we 10 uur in de Nederlandse toekomst, wat na het verzetten van de klok 8 uur is geworden. Zelf vind ik het heel gek als ik bedenk dat wanneer ik in bed lig, mensen thuis midden in een college zitten. Of wanneer ik aan het avondeten zit, Nederland zo ongeveer wakker wordt; dat soort dingen. En wat te denken van een berichtje dat je naar iemand stuurt, die dat de volgende dag pas beantwoordt, en niet binnen 2 seconden. Dát maakt het besef dat je niet in de buurt bent een stuk groter.

Contact maken is lastiger hier en dat creëert ook het gevoel van afstand. Doordat je minder contact hebt met de mensen thuis, in Nederland, vergroot dat het idee, het gevoel dat je ergens anders in de wereld verblijft. Natuurlijk omdat je door het tijdsverschil een stuk minder makkelijk contact hebt, maar ook omdat je zelf helemaal in je eigen ritme zit. Het ritme van hier. Nog zoiets.

Behoefte aan ritme

Na een maand reizen en niet weten waar je de volgende dag(en) zult zijn is aan de ene kant heel relaxed, maar ook heel erg vermoeiend. Je bent constant bezig, krijgt zoveel nieuwe indrukken. Op het moment dat ik hier op de universiteit aan kwam en mijn eigen kamertje kreeg, was het ook weer heel gek om weer een vaste plek te hebben: mijn plek, die ik niet hoef te delen met 10 andere backpackers. Ik kreeg weer een ritme. Ik wist waar ik was. En uiteindelijk krijg ik gewoon een rooster dat ik ging volgen en voor ik het wist deed ik 5 weken hetzelfde.

Van de meeste backpackers/reizigers hebben die ik gesproken heb, hoorde ik dat het heerlijk is om rond te trekken, maar op een gegeven moment is je hoofd vol en heb je behoefte aan een beetje vastigheid, regelmaat en routine. En als je lang genoeg bijgekomen bent, weet je weer niet hoe snel je weg moet; op weg naar het volgende avontuur. Dat gevoel herken ik!

Ritme is dus belangrijk. En het is echt bizar hoe snel je daar weer inrolt. Ook aan de andere kant van de wereld, dat maakt eigenlijk helemaal niks uit. Eenmaal in het ritme van hier, vergeet je snel dat je weg bent van thuis. Het is eigenlijk heel erg hetzelfde. Het is echt vreemd hoe snel je je aan kan passen.

Om eerlijk te zijn … ik zit eigenlijk al weer lang genoeg op de campus… Komende week ga ik weer ‘gebruik’ maken van dit mooie land. Op naar nieuw avontuur!