Ik voel niet zo veel, dus ik voel me ook niet eenzaam, dacht ik. Door de website www.eenzaam.nl naast mijn dagelijkse leven te leggen, is me duidelijk geworden dat ik wel degelijk eenzaam ben. Ik ervaar eenzaamheid als een leegte, verdrietig ben ik niet. Als psychiatrisch patiënt sta ik in het sociale leven een beetje aan de kant te kijken hoe goed de anderen het doen en hoe leuk ze het hebben. In  mijn gewone doen ben ik erg gemiddeld en aangepast, maar van binnen voel ik me buitengesloten en anders.  Ik zie mezelf nog steeds als de studente die sociale vaardigheden leert uit studieboeken en zelfhulpboeken, ook al ga ik, veertig jaar jong, inmiddels vlot met mensen om.

Als puber had ik een voorkeur voor rationele, diepzinnige en zware gesprekken en daardoor ik miste de aansluiting bij veel leeftijdgenoten. Ik heb intussen geleerd om over koetjes en kalfjes te praten, maar stiekem voel ik me nog steeds niet op mijn gemak in small talk. Om onder de mensen te zijn doe ik nu vrijwilligerswerk op het kantoor van Natuurmonumenten. Ik voel me thuis tussen de collega’s: omdat ze me accepteren, maar ook  door de inhoud van discussies over de politiek en over het faunabeheer. Op mijn werk val ik niet uit de toon met een serieuze opmerking.

Tegelijkertijd voel ik me anders dan mijn collega’s. Door concentratieproblemen en geheugenproblemen gaan de inhoudelijke discussies in de wekelijkse vergadering me vaak boven de pet. Ik heb ook moeite om overzicht te houden; ik hoor wel details maar ik volg de lijnen in de discussie niet goed.

Het moeilijkste vind ik het groepsproces op de afdeling; zo af en toe merk ik wel wat op, maar ik overzie ook dat niet goed. Ik heb me aangewend om goed te luisteren naar de analyses van anderen, zodat ik snap wat er speelt. Eigenlijk voel ik me wat verloren op grote vergaderingen en in groepsprocessen. Ik geef de voorkeur aan  een tweegesprek.

Ik voel niet zo veel, dus ik voel me ook niet eenzaam, schreef ik aan het begin. Maar dat niet voelen, die afgevlakte emoties, is er de oorzaak van dat ik eenzaam ben. Ik heb plezier in contacten met mijn vrienden en vriendinnen, het klikt met mensen of het klikt niet. Maar ik weet en voel niet goed wat een emotionele band is en hoe die zou kunnen groeien. Verdriet en medelijden voel ik niet, al snap ik wel weer heel goed wat je in een verdrietige situatie kunt zeggen.

De oplossingen van www.eenzaam.nl voor eenzaamheid zijn het leggen en herstellen van contacten en je wensen over de kwaliteit van contacten bijstellen.  Ik heb voldoende goede contacten, daar hoef ik niet aan te werken. En  ik  moet me er bij neerleggen dat mijn ziekte me  ernstig beperkt in de emotionele kant van contacten.

Ja, ik besef dat ik eenzaam ben, maar ik voel me niet verdrietig.

Analyseer je eigen eenzaamheid op www.eenzaam.nl, Op www.fondspsychischegezondheid.nl vind je informatie over depressie en andere psychiatrische stoornissen.