Herwonnen vrijheid

Soms word ik wakker van de wekker en weet ik even niet waar ik mij bevind. Ik bedenk me dat ik weer een nachtmerrie of herbeleving over het verleden heb gehad. Ik vraag me ernstig af wat deze dag mij zal gaan brengen. Ik woon pas sinds eind mei in een zogeheten HAT-woning, ofwel Huisvesting Alleenstaanden en Tweepersoons. Ik woon in Ermelo op het GGZ-terrein van Veldwijk en heb een eigen mooie en ruime woning waar ik erg blij mee ben. Hier kan ik een aantal jaar blijven.

Na vijfenhalf jaar in verschillende klinieken doorgebracht te hebben, het overgrote deel ‘gesloten’ en ‘zonder vrijheden’ heb ik nu het voorrecht om van alle vrijheid te kunnen genieten. Hier heb ik het afgelopen jaar zo hard voor gevochten!

Het leek allemaal zo eenvoudig, maar ik had totaal niet in de gaten in hoeverre ik in al die jaren gehospitaliseerd was geraakt door het beleid. En altijd de veiligheid kon opzoeken v/d kliniek of gedwongen kreeg opgelegd. Maar nu ga ik mijn herwonnen vrijheid onder geen beding meer opgeven, hoe zwaar de strijd ook wordt! En ik was juist degene die nooit aan ‘hospitalisatie’ en ‘stigmatisering’ wilde denken. Daarover wordt steeds meer discussie gevoerd, en daar wil ik mij graag voor inzetten.

Ik ben mijn stempel niet

Er zijn zoveel stempels op mij geplakt. Het begon allemaal in 2005 met een ernstige depressie tijdens de zwangerschap en ik heb nu het halve land al afgereisd. Gelukkig heb ik een goede band met mijn dochter, zij is inmiddels al zeven. Maar er waren tijden dat ik haar bijna niet zag. De volwassenen psychiatrie is ook geen wereld voor kleine kinderen. Ook ik moest dit accepteren. En de stempel ‘borderline persoonlijkheidsstoornis’ kreeg ik ook mee. Mensen met dit stempel zijn lastige en onvoorspelbare mensen hoor ik vaak. Ik wilde dit stigma helemaal niet! Maar ik besef nu dat het helemaal niet om dit stomme woordje gaat, ik ben mijn stempel namelijk niet. En met dat besef kan ik wel leven.

Nu moet ik leren mijn zelfstandigheid en eigen verantwoordelijkheid weer in eigen hand te nemen. Klinkt weer zo ontzettend eenvoudig. Ik heb nog een lange weg te gaan. Hier en daar heb ik begeleiding nodig, door alles wat er gebeurd is. En denk ik dat er niemand is, terwijl dit niet het geval is maar ik juist moet leren loslaten. Van niets naar alles, zo voelt het. Van het ene op het andere moment overvalt me een gevoel van eenzaamheid. Ik moet nu alles zelf doen en mijn familie en vrienden zijn ver weg. Op andere momenten prijs ik mezelf weer heel erg gelukkig dat ik hier mag zijn, en geniet ik van alle kleine momenten. Leren (over)leven in een dorp waar ik niets en niemand ken(de); het gaat steeds beter.

Nu moet ik nadenken over mijn eigen identiteit, wat wil ik, wat kan ik aan? Vragen waar ik nooit eerder zo direct mee geconfronteerd werd. Al die jaren had ik door mijn psychische aandoening een enorme muur om mij heen gebouwd. Een vesting, waar niemand doorheen kon breken, zelfs ik niet. Ook had ik niets te vertellen, zeker niet door mijn RM. In feite was ik ‘monddood’ verklaard. Ik vond het wel prima.

Eigen talenten

Sinds een jaar durf ik mij opener en kwetsbaarder op te stellen, dankzij sites zoals het Fonds Psychische Gezondheid, waar ik veel herkenning vind. Ik hoop door het schrijven en mijn openheid stigma’s en taboes in de psychiatrie te doorbreken, of er in ieder geval over te communiceren als zijnde ervaringsdeskundige. Uit ervaring weet ik wat veel patiënten doormaken. Iedereen kan dit overkomen! Ook mensen zonder een psychische aandoening.

Ik kijk nu zoveel mogelijk naar mijn eigen talenten en probeer deze op een juiste manier in te zetten, te genieten van de kleine momenten van geluk. Dat geeft mij voldoening, zeker als ik ook iets voor andere mensen kan betekenen. Elke dag is weer een stapje vooruit, leren van de slechte momenten en daar toch weer iets positiefs uithalen. Uiteindelijk verleg je je eigen grenzen en kun je meer dan je denkt.

Lees HIER meer over Wendy en kijk voor meer informatie op  de website van Fonds Psychische Gezondheid.