Het pad dat je inslaat heeft altijd weer nieuwe kronkels waar je niet omheen kunt. Ik dacht dat ik het voor mezelf wel op een rijtje had. Ik ben een nieuw leven begonnen, weliswaar begeleid,  in een eigen HAT-woning in Ermelo. Over 2 of misschien 3 jaar hoop ik zover te zijn om op mezelf te gaan wonen; in de tussentijd heb ik alle gelegenheid om te wennen en te studeren om uiteindelijk ervaringsdeskundige in de psychiatrie te kunnen worden. Geen hokjes meer voor mij. Gewoon rust. Juist!

Een nieuwe kans

Aangezien mijn GGZ-behandeling in Amersfoort helemaal was vastgelopen en ik daar nooit weg zou komen, behalve naar het CIB in Den Haag, was ik dus ongelooflijk blij met deze kans die exact op het juiste moment kwam. Uiteraard heb ik hier zelf voor gevochten. Helaas moesten er heel wat mensen aan te pas komen wat betreft de diagnose over mij; de conclusie in Ermelo bleek nogal af te wijken van de conclusie in Amersfoort. Ik hoorde niet meer thuis in een kliniek en kreeg na lang beraad een urgentie-verklaring voor Ermelo. Mijn gebed werd verhoord, zelfs meer dan dat … ik ging niet eens naar een open afdeling maar een eigen HAT.

Na al die jaren hospitalisering en iemand ‘klein’ houden, bleek dit nog een hele opgave.
Misschien was er in al die jaren van mijn ziekte ook geen ander alternatief dan de isoleercel waarin ik in totaal 2,5 jaar verbleven heb. De eenzaamheid van alle gesloten afdelingen waar ik heb gezeten en niet vanaf mocht. Het ‘strippen’ van mijn kamer zodat ik geen enkele prikkel meer om mij heen had. Het maandenlang alleen een wandelingetje naar buiten mogen maken met twee verpleegkundigen en mijn handen gefixeerd op mijn rug. Ik was ook niet makkelijk, zo niet onmogelijk. Ik was een niet in te nemen vesting. Maar daaronder zat een enorme modderpoel van ellende en verdriet. En dat werd helaas niet gezien.
Nu is deze modderpoel opgelost in een meer, soms wat troebel en soms heel helder als je goed kijkt. De vesting is afgebroken door veel te praten en te schrijven. Met ervaringsdeskundigen en in speciale Herstel-groepen, waarin ik mezelf weer langzaam leerde kennen. En durfde te vertrouwen.

De strijd blijft

Nog steeds is het moeilijk. Ik vind het heerlijk om een eigen woning te hebben. Maar ineens kan een goede bui omslaan in neerslachtigheid als ik een dag voor mezelf heb ingepland. Vooral in het weekend. Dan komen de dwanggedachten, zo noem ik ze maar. Ik herken ze nog niet altijd op het goede moment, maar pas als het eigenlijk te laat is. Dan voel ik mij weer erg somber en depressief en ben ik bang dat dit gevoel nooit meer overgaat.
Ik denk aan alle pillen die ik vroeger innam op zulke momenten. Ik wist bijvoorbeeld niet hoe snel ik naar de winkel moest om 50 stuks paracetemol te halen, deze binnen een half uur zonder te kokhalzen weg te werken, om daarna de verpleging te bellen omdat ik omviel van ellende. Dat werd weer een nacht ziekenhuis, en vaak was ik daar ook niet rustig te krijgen. Ze zeiden tegen mij dat mijn lichaam het echt een keer op zou geven en mijn lever ook. Was ik een week doodziek en nam ik mij voor dit NOOIT meer te doen, zoals zoveel dingen. Mijn behandelaars zagen het slechts als negatieve aandachttrekkerij, zonder de waarom-vraag. Alleen ‘ja hoor, ze komt weer aandacht tekort’. Enkeltje isoleer. Helaas werkt het heel anders bij mij en is het besef op het moment dat het daadwerkelijk gebeurt echt weg, al kan ik mij bepaalde dingen achteraf nog exact herinneren. Echter bepaalde dingen ook helemaal niet. En dat vind ik erg, dan schaam ik mij en heb ik schuldgevoelens. Ik wil er juist graag over praten om het de volgende keer te voorkomen. Dat gaat nu beter!

Ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis, in de DSM5 heeft het een andere benaming maar ik blijf me hetzelfde voelen. Het is een hardnekkige aandoening als je hier gevoelig voor bent en het zit ook bij ons in de familie. Ja, er is vroeger het een en ander gebeurd dus achteraf bezien had ik het ook wel eerder kunnen bedenken. Echter ontkenning werkte het best. Nu probeer ik op tijd hulp te zoeken, een gesprek aan te gaan, een plan te maken, samen te werken. Ik moet ook wel aangezien ik nu een veel grotere verantwoordelijkheid heb gekregen over mezelf. Of ik nu wil of niet.

Maar de toekomst biedt perspectief

Nog beter nieuws is dat ik over een paar weken een intake-gesprek krijg voor de DGT-therapie. Ik moet er wel rekening mee houden dat dit een hele intensieve therapie is en dat de behandeling 1 jaar duurt. Ik krijg 1x per week groepstherapie en 1x per week individuele therapie. Ik weet niet of ik hier klaar voor ben. Er is ook een wachttijd maar deze valt erg mee. Dit bedoel ik met: ik word altijd wel weer op een zijspoor gezet. De studie moet voorlopig even wijken als ik besluit dit door te zetten. Het is een eenmalige kans om beter met mijn klachten en gedachten om te kunnen gaan. Een leeg hoofd, wat zal dat heerlijk zijn. Alleen kunnen zijn zonder angst depressief te worden of last te krijgen van het malen en piekeren in mijn hoofd, er voor mijn dochter kunnen zijn.

Een huisje-boompje-beestje bestaan hoeft van mij niet, dat heb ik nooit gewild en daar ben ik ook niet voor in de wieg gelegd, maar een stabiel leven, ja dat wel! Hier veel sterker uitkomen en dan alsnog mijn dromen nastreven, en wel zien wat er op mijn pad komt. Elke dag weer.