Dinsdag 7 januari 2014 start een nieuw televisieprogramma van Arie Boomsma met als titel “Hij is een zij”. In een zevendelige serie worden een aantal jonge transgenders gevolgd.

“Onze” Samantha  (23 jaar), schrijft dit keer over haar weekend- en vakantiebaan bij een grote supermarkt.

Toevallige ontmoeting

Het is alweer een paar maanden geleden … ik ging van school naar huis. Op school was ik er al voor uitgekomen dat ik mij een vrouw voelde en ik kleedde me daar naar. Het was een warme middag en ik droeg daarom geen jas. Tijdens het lopen van treinstation naar huis zag ik de teamleider van mijn parttime baan aankomen. Ik werd meteen nerveus. Hoe zou hij reageren als hij mij zó zag? Zou hij het vreemd vinden? Zou hij iets vragen? Zenuwachtig groette ik hem en hij knikte terug, heel gewoon, alsof het de meest natuurlijke zaak van de wereld was. Ik bleef doorlopen, niet zeker wat dit met zich zou meebrengen.

De eerstvolgende zaterdag besloot ik net als anders als jongen naar het werk te gaan. Na de gebruikelijke ‘briefing’ wilden alle medewerkers aan het werk gaan. Ik ook, maar de teamleider trok me even opzij en vertelde dat hij over mij had gesproken met de winkelmanager naar aanleiding van onze ontmoeting een paar dagen eerder. Ik antwoordde dat het klopte, dat ik transgender ben. De teamleider vroeg me toen of ik als vrouw naar het werk zou willen komen, of dat een stille wens van me was? Ik kon alleen maar antwoorden met ‘ja.

“Heb je al een andere naam?”

Aan het einde van mijn dienst ging ik naar de winkelmanager, dingen met hem doorpraten, zoals hoe lang ik het wist, over mijn ‘coming out’ op school in een andere stad, maar de angst die ik voelde om  er voor uit te komen in de directe omgeving. De manager bood aan om een beter passende functie voor mij -als vrouw- te willen zoeken, maar dat hoefde voor mij niet. Alles was eigenlijk afhankelijk van de reacties van mijn collega’s. Een week later ging ik na mijn dienst met mijn teamleider weer naar de manager toe. We besloten het alleen te vertellen aan directe collega’s. Op de vraag of ik al een andere naam had en of ik die ook op mijn naam-tag wilde, zei ik ‘ja & Samantha’.

Overwinning

De volgende werkdag kwam en de teamleider vroeg tijdens de gebruikelijke ‘briefing’ en start van de dag om stilte en ik kreeg het woord. “Het is misschien voor sommigen een verrassing, misschien ook niet, maar ik ben transgender. Dat betekent dat ik een vrouw wil worden en nu al zo wil leven. Ik wil jullie vragen mij als vrouw te accepteren of op zijn minst te tolereren. En of jullie mij vanaf nu Samantha willen noemen.” Er kwam niet meteen een reactie. Iedereen bleef stil totdat de teamleider zei dat hij een diep respect voor mij had. Vervolgens gebaarde hij iedereen te klappen. Alhoewel het geklap geen enkel doel diende, en niet ‘spontaan’ opkwam, was ik toch gevleid.

Het voelt als een overwinning dat ik door mijn collega´s als een vrouw beschouwd word. Ik hoef me bij hen nu ook niet meer als een man voor te doen. Het is een bevrijding – I feel free and I’m out to the world!

Mijn volgende blog gaat over diagnostiek-problemen bij het VUmc ofwel de impact van mijn ‘autisme/Asperger’.