Ik ga verder met mijn verhaal en pik de draad op waar ik hem heb laten vallen. Deel 1 is geplaatst op 4 februari.

Stress en paniek. Mijn verhuizing van Amersfoort naar Ermelo kwam in zicht…. De rustbrengende bodyscan moest plaats maken voor andere, nieuwe ervaringen. Gelukkig kreeg ik in oktober 2013 de kans om de 8 weken durende Mindfulness training opnieuw te gaan volgen. Deze training zou minder intensief zijn en dus makkelijk haalbaar, dacht ik naïef. De groep was gelukkig niet zo groot.

De eerste Mindfulness oefening herkende ik, het was nu alleen een stuk korter. We kregen allemaal één gele rozijn in onze hand. De bedoeling was om eerst de structuur van de rozijn te bestuderen. Het eerste woord wat in mij opkwam: hersenen. Duidelijker kon ik niet zijn. Daarna mochten we aan de rozijn voelen, erin knijpen, deze bij je oor houden, en de rozijn op je tong leggen. Er ontstond er direct speekselvorming. Ik wilde die rozijn! Voorzichtig beet ik erin en kauwde ik erop. De smaak is veel intenser wanneer je zonder nadenken een paar rozijnen in je mond propt en doorslikt, dus ik kan deze oefening van harte aanbevelen. Dit kun je eigenlijk met alles wat eetbaar en drinkbaar is, uitproberen. Bij de nabespreking waren sommigen het niet met mij eens. Voor hen was bij voorbaat de rozijn al smerig en was er direct een afkeer ontstaan. Dit was echter een oordeel.

Focus op ‘niet oordelen’ en ‘mildheid’

De focus van de tweede training ligt op ‘niet oordelen’ en te allen tijde ‘mild zijn voor jezelf’. Dat maakt het anders dan mijn eerste training. Het is nieuw voor mij. Ook de groepssessie is korter, er wordt meer tijd besteed aan het bespreken van huiswerk en het nabespreken van de oefeningen dan aan het doen van de oefeningen zelf. Persoonlijk vind ik dit erg jammer. Het feit dat je niet mag oordelen, is een goede maar hele lastige opgave. Een mens oordeelt eigenlijk altijd. En mild zijn over en voor mezelf? Ik heb inmiddels geleerd dat ik nogal hoge verwachtingen heb ten aanzien van mezelf, en dat ik boos of teleurgesteld ben als ik deze niet kan waarmaken. Ik ben te hard, dus mildheid is een goede les. Echter,  hoe zit het dan met mildheid naar andere mensen toe? Kennelijk hoorde deze vraag -nog- niet in deze training thuis. Goed, eerst mild leren zijn voor mezelf.

Het aanlopen tegen problemen of valkuilen

De lichaamsverkenning ofwel bodyscan was deze cursus ook totaal anders. De oefening duurde ongeveer 12 minuten, schat ik. Het ging over de bewustwording van je hele lichaam, in zijn totaliteit. En het niet oordelen over jezelf. Mild zijn. Concentreren en dichtbij mezelf blijven maar. Toch merkte ik op dat mijn gedachten afdwaalden.

Een van de sessies bestond uit een loopmeditatie. We hadden al een nabespreking gehad waarbij ik aangaf mij sloom te voelen na de oefening. Ai, verkeerd woord. Een zeer negatief oordeel van mezelf, zo werd geoordeeld door de trainers. Er was geen tijd mij nader te verklaren en ik trok mij terug. En ja, toen begon het. Weg mindful-gevoel.

De reden? Een jaar eerder kon ik niet aan de loopmeditatie meedoen omdat ik in maart 2012 mijn enkel/onderbeen totaal verbrijzeld heb en hiermee moest zien te leven. Acceptatie. Ik heb enorm gevochten om mijn been te kunnen behouden en weer zonder krukken te kunnen lopen. Dit lukt deels. Er waren vlak daarvoor opnieuw foto’s gemaakt omdat ik steeds meer pijn kreeg en er geen tot weinig vooruitgang te zien was. Conclusie: op meerdere plekken beginnende artrose. Uiteindelijk zal de situatie verergeren. Normaal lopen of hardlopen zit er nooit meer in. En dat was wat ik net te horen had gekregen.

Terug naar de loopoefening en -meditatie. Dat is langzaam rondjes lopen en je voeten goed afwikkelen. Vervolgens wordt het tempo opgevoerd. Tijdens een eerdere buiten-loopoefening in stilte voelde ik mij nog een berg of een boom, nu zei ik alleen dat ik even naar buiten moest, de gang op. Ja, daar kwamen de emoties. Na 10 minuten non-stop huilen kwam de trainster vragen wanneer ik weer naar binnen kwam. Zonder de waarom-vraag! En daar zat ik nu net op te wachten. Ik heb mij daarover heen gezet en heb netjes iedereen aangehoord over de oefening. Die dag kreeg ik de kans niet om het uit te leggen en het kwam ook niet meer goed met mijn mindful-gevoel.

De week erop was alles gelukkig anders en kreeg ik de kans het een en ander uit te leggen. Mindfulness is dus ook accepteren zoals je bent, en de situatie nemen zoals deze is. Het blijkt maar weer dat dit lang niet altijd zo gemakkelijk is. Ik heb nog een hoop te leren. 

Tot slot

De zitmeditatie blijf ik lastig vinden. Ik luister dan naar alle geluiden om mij heen. De klok, verwarming, geluiden van buiten. Ik denk aan de pijn in mijn rug/schouders/been van het zitten op een rechte stoel of een kussentje. Mijn gedachten die afdwalen, en toch steeds weer terugkeren naar hetzelfde punt. Voor mij is dit de ademhaling vanuit mijn buik. Dan ben ik het meest ontspannen.

Nu ik dit stukje schrijf, staat er iemand onaangekondigd voor de deur. Met een hele tas vol boeken! Waar moet ik deze laten? En ik moet nog douchen, ik moet morgen om 10 uur in Amersfoort zijn, daarna door naar Harderwijk … en … en… Ik had me voorgenomen het rustiger aan te gaan doen, grenzen aan te geven, mild te zijn voor mezelf … ADEMHALEN… NU!

Wilt je meer weten over mindfulness, ga dan naar de pagina van Fonds Psychische Gezondheid