Samantha, de 23-jarige transgender die voor PsyBlog schrijft over haar wetenswaardigheden heeft het nodige meegemaakt in het afgelopen half jaar. In iets rustiger vaarwater aangekomen, heeft ze de draad om te schrijven weer opgepikt.

Wat als het ‘nee’ is?

Sinds de zomer van 2013 waren mijn psycholoog en ik vaak langs elkaar heen aan het praten, tot onze frustraties. Het werd steeds moeilijker om elkaars standpunt te begrijpen. Soms werden door haar de meest nutteloze details aangekaart als in: misschien is het beter naar alternatieve oplossingen te kijken, of over mijn kleding, of door te vertellen dat borstgroei pijn doet.

De bedoeling is dat er duidelijkheid wordt gegeven wat er met mij gaat gebeuren bij het VUmc. Tot mijn verrassing gaf mijn psycholoog aan dat ze de jarenlange diagnostiek met deze patstelling intussen ook zat is geworden, en dat ze er een collega bij wilde roepen. Met hem heb ik drie gesprekken gehad. Twee alleen, en de laatste met ons drieën ‘om te bespreken wat er besproken is’ om zo uit de impasse te komen. De eerste afspraak was een introductiegesprek waar we het over de hele transgender-tijdlijn hadden. Over wat wanneer gebeurde en hoe mijn gevoelens zich ontwikkeld hebben, maar ook waarom ik dacht dat de gesprekken stuk liepen.

Het tweede gesprek ging over de vragen die hij had en wat er is gebeurd tijdens de diagnostiek. Ik vertelde hem hoe ik de toekomst zag en waarom alternatieven zoals permanente travestie of leven als een vrouwelijke man heel lastig voor mij is. Weer een maand later zou de volgende en laatste afspraak zijn. In de tussentijd zou hij mijn levensverhaal gaan lezen en met mijn ‘eigen’ psycholoog discussiëren over wat het beste voor mij is.

Dag des Oordeels

Daar zat ik dan! Tegenover twee psychologen. Ze vroegen of ik nerveus was. Ik draaide niet om het antwoord heen: de drie nachten voor deze zó belangrijke dag had ik niet goed geslapen, ik was bang voor een negatief advies, had me voorbereid op het ergste, en ik zou die middag nog naar school gaan. Of ik er klaar voor was? Dat weet ik niet.

Als eerste verontschuldigde mijn psycholoog zich. Ze gaf toe dat ze lang ‘vast’ had gezeten met een verkeerd beeld. Het was voor haar lastig geweest om daar vanaf te komen en mijn vaak onduidelijke uitleg hielp niet echt mee. De andere psycholoog vertelde dat mijn verhaal ongewoon is. Veel transgenders hebben al vroeg in hun leven kenmerken van het andere geslacht. Echter, ik niet. Mijn verhaal wijkt af van andere verhalen. Mijn wens begon klein en groeide door de jaren.  Af en toe kreeg het een spurt en dat konden ze terugvinden in mijn levensverhaal. Een verhaal dat moeilijk te snappen is als het niet duidelijk wordt verteld. En dat was mijn grootste probleem: het uitleggen, het toelichten. Ik ging teveel op in kleine en (af en toe) onbelangrijke details. Dat zorgde voor verwarring.

Afgesproken werd dat ze mijn ‘case’ wilden voorleggen aan de rest van het team. Dit betekende dat beide psychologen overtuigd waren dat ik de behandeling nodig heb. Pas als het  het hele VUmc-transgender- team heeft ingestemd kan de behandeling gaan beginnen. Er kwam nog één afspraak om de laatste details duidelijk te hebben. Wat een vooruitgang, en wat was ik daar al blij mee!

Start

Nou ja, eigenlijk startte het pas een maand later. Hoe dat voelde? Niet als een opluchting, maar als een kalmte voor een storm! Er werden meerdere afspraken gemaakt. Een Dexa-scan om de botdichtheid te meten, omdat een van de neveneffecten van de behandeling is dat de botten slechter ontwikkelen. En weer een maand later een afspraak met de specialist. Onwerkelijk was het om te realiseren dat de behandeling ging starten.

Hoe een scan zou zijn, daar dacht ik niet eens over na. De achterliggende gedachte was dat het iets was, wat moest gebeuren. Maar ik was een beetje verrast toen ik daar eenmaal was. Ik werd naar een lege wachtkamer gebracht. Aan de zijkant allemaal grote deuren, met daarnaast kleine deuren met de tekst kleedkamer. Het duurde even voordat een redelijk oude mannelijke arts naar mij toe kwam, met de opmerking dat ik me half moest uitkleden. Oké, dat deed ik dan, met het gevoel dat een arts wel vreemdere dingen heeft gezien. Ik moest op een soort bed gaan liggen, met de scanner er net boven. De man ‘zette’ me in de correcte houding voor de scan, waarna ik niet mocht bewegen totdat hij weer nieuwe instructies of correcties gaf. Hij nam drie scans. Een van mijn benen, een van mijn bovenlichaam en een totaalplaatje. Het duurde net geen dertig minuten.

Hoera-stemming?

Voor mijn familie gaf het nieuws reden tot een feestje, maar ikzelf kon niet in die stemming komen. Het was moeilijk om een gedachtegang te stoppen, die al meer dan een jaar aan de gang is. Mijn familie is blij voor mij, maar echt een feestje werd het niet.

Het was een lange, lange weg. 4 oktober 2010 had ik mijn intakegesprek bij de VUmc en daarmee kwam ik in de psychologische mallemolen terecht, met wachttijden en extra onderzoeken om uit te zoeken of ik geschikt was. Het traject om van man vrouw te worden is eindelijk echt begonnen.

Wordt vervolgd.