Al heel lang ben ik gevoelig voor psychosen. Reeds zeven jaar vertoef ik in de psychiatrie en ik heb in deze perioden mijzelf ervaren, maar ook andere mensen, ‘lotgenoten’, die dezelfde kwetsbaarheid hebben. Ik merk dat veel van deze mensen zeer weinig tot geen sociale contacten hebben. Ze leven in hun eentje in hun huis en komen daar op de een of andere manier de dag door.

Jeugd

Ik denk dat ik al van kinds af aan een erg extravert persoon ben. Echter, nadat ik iets traumatisch meemaakte op mijn elfde kreeg ik opeens dusdanige sociale angsten dat ik helemaal op mezelf was, net als de mensen beschreven in vorige alinea. Ik heb gelukkig in die periode wel een tijdje een beste vriendin gehad, waar ik heel dankbaar voor ben. Op mijn vijftiende kwam ik iemand tegen die tegen mij zei dat ik hier wel overheen zou groeien. Ik bleef mede daardoor altijd naar de toekomst kijken, altijd hopen, maar ik bleef alleen. Ik huilde heel vaak in die tijd en als ik ernaar terugkijk, dan had ik beter in een pleeggezin kunnen zitten dan alleen bij mijn vader wonen, die zijn agenda vol had staan met werk en zijn eigen hobby’s. We spraken zelden met elkaar. Ik denk echter dat dit niet alleen door hem kwam, maar ook door mij. Ik was namelijk voor alles en iedereen bang en dus ook voor mijn vader.

Psychiatrie

Ironisch genoeg zijn mijn sociale angsten heel snel verdwenen vanaf het moment dat ik in de psychiatrie kwam. Eigenlijk waren ze daarvoor ook al minder. Dat kwam door een intieme relatie van 5,5 jaar met een man die mij altijd respectvol behandelde en zeer veel affectie naar mij toonde. Ik denk dat ik het type mens ben dat ergens wel weet hoe het hoort te zijn en dat altijd blijft hopen. Ondanks een soms wat vervelende jeugd heb ik altijd een beeld gehad van hoe ik het wilde hebben. Ik heb altijd een soort basisidee gehad van leuk met elkaar omgaan, liefde en humor. En van mijzelf. Dat ik weer net zoals in mijn kindertijd extravert werd en weer hetzelfde vertrouwen in andere mensen en mijzelf kon ervaren als voor mijn elfde levensjaar.

Het heden

Momenteel heb ik nogal wat vrienden. Waar vroeger nog weleens ruzie voorkwam, lijken mijn relaties nu een stuk harmonieuzer en duurzamer. Omdat ik gelovig ben, bedank ik God elke dag voor mijn zegeningen, waaronder deze waardevolle vriendschappen. Pas de laatste jaren begin ik te ervaren hoe veel vrienden aan elkaar kunnen hebben en dat het ook leuk en grappig kan zijn. Maar bovenal is er respect. Ik vind dit laatste soms wat moeilijk, want ik kan nogal extreem op stress reageren. Ik raak dan helemaal opgefokt en net op dat moment belt mijn beste vriendin mij op. Ik heb inmiddels geleerd dat ik op zo’n moment gewoon de telefoon niet moet opnemen en als het vaker voorkomt dan leg ik het haar gewoon uit.

Respect en liefde

Ik voel dat ik eigenlijk bijna overal grotendeels tot helemaal mezelf kan zijn. Ook omdat ik mij helemaal niet voor mijn (psychotische) kwetsbaarheid schaam. Waarom zou ik? Ik kan daar toch ook niks aan doen? Ik kan beter lief voor mezelf zijn. Ik heb eigenlijk weinig vreemde reacties gekregen als ik over mijn aandoening vertelde. Wel sommige mensen die het fascinerend vinden en dan de oren van je hoofd af vragen. Ik denk dat ik meer negatieve reacties kreeg in mijn pubertijd. Er was toen ‘officieel’ niks mis met mij, maar eigenlijk was er wel iets mis. Ik was heel erg bang en sommige mensen kunnen daar negatief of zelfs agressief op reageren. Ik voel nu meer vertrouwen, ik geloof in het goede in de mens. Ik denk dat ik nu met een andere bril om mij heen kijk. Ik vind mensen leuk. Ik vind het leuk om met mensen om te gaan. Ik denk dat dit ook komt, omdat ik het echt kan waarderen dat ik sociale contacten heb en dat ik deze koester, omdat ik weet hoe het is om echt eenzaam te zijn.

En ik help, binnen mijn kunnen, heel graag andere ‘lotgenoten’ die hier meer problemen mee ervaren. Door hun dat te geven wat ik van mijn beste vriendin en mijn eerste relatie ontvangen heb: respect en liefde. Ik denk dat we allemaal dingen meemaken met een reden. Elk mens is omringd door andere mensen, en ik denk dat het leven zo hoort te zijn, dat je ‘ingebed’ bent in een groep, een soort clan, van mensen. Dat maakt je sterk. Met de ene persoon zit je helemaal op één lijn, de ander is op een bepaald (levens)gebied wat verder en helpt jou en weer een ander kan op jou leunen. Echter, verandert dit ook weer in de loop van de tijd.

Schaamte

Wat misschien wel cruciaal is, is dat je je niet schaamt voor je aandoening of laat ik het eerder kwetsbaarheid noemen. Eigenlijk ben je een gewoon mens, net als anderen. En net als zo veel andere mensen heb je een kwaal waar je soms last van hebt. Dat hoeft zeker niet te betekenen dat het leven dan minder waard is. Anderen houden van je en probeer ook van jezelf te houden. Ik denk dat ik mijn sociale angsten voor een groot deel overwonnen heb. Het lijkt alsof mijn contacten steeds vloeiender verlopen. Ik heb er lang voor moeten knokken om dit te bereiken. Net als toen ik heel jong was, ben ik (weer) extravert en heb veel vertrouwen. Ik denk dat het eigenlijk los staat van de aandoening.