Op de middelbare school begon ik het steeds lastiger te vinden om naar school te gaan. Ik was bang voor wat anderen van mij vonden, bang om raar gevonden te worden of iets stoms te zeggen. Tijdens de lessen hoopte ik altijd vurig dat de docent mij niets zou vragen. Bang om een verkeerd antwoord te geven, of het antwoord niet te weten. Dat zou voor mijn gevoel een afgang zijn voor de hele klas. Deze angsten begonnen steeds meer mijn leven te beheersen, waardoor ik moeite had om aansluiting te vinden in de klas en steeds meer opzag tegen allerlei sociale situaties, zoals feestjes, telefoneren, presentaties, winkelen enz. Doodsbang voor de oordelen van andere mensen. Het werd zo erg dat ik uiteindelijk nergens meer heen durfde en alleen nog maar op mijn kamer verbleef met de gordijnen dicht. Alle sociale situaties wilde ik het liefst vermijden.

Uitzichtloos

Achteraf hield dit natuurlijk mijn angst alleen maar in stand en zorgde het ervoor dat ik me erg eenzaam begon te voelen en me leven steeds meer één grote ellende werd. Ik had het gevoel dat het nooit beter zou worden. Het voelde allemaal erg uitzichtloos. Ik had nergens zin meer in en lag bijna alleen maar op bed. Steeds vaker begon ik dan ook te denken dat dood gaan de enige oplossing zou zijn. De enige oplossing om van alle ellende verlost te zijn, de enige oplossing om mijzelf niet meer te hoeven zijn. Om mezelf staande te houden begon ik mijzelf te beschadigen. Zo had ik even lichamelijke pijn in plaats van alle pijn en chaos in mijn hoofd. Ik schaamde me heel erg voor alles. Ik vond mezelf gek, immers iedereen doet zulke normale dingen als naar school gaan, een praatje maken met anderen, boodschappen doen, naar een verjaardag of feestje gaan. Hele normale dingen waar ik doodsbang voor was. Ik durfde er dan ook met niemand over te praten en hield iedereen op afstand, ook mijn ouders.

Het duurde dan ook wel even voordat ik inzag dat er wat moest veranderen, dat ik hulp nodig had, dat ik het alleen niet kon. Het resulteerde uiteindelijk in een opname van negen maanden. Iets dat niet gelijk hielp, maar ik denk dat ik uiteindelijk wel kan zeggen dat die opname mijn leven heeft gered. Ik stond echt wel op het randje.

Is dit het einde?

Na de opname begon ik met een verhaal te schrijven gebaseerd op mijn eigen ervaringen. Uiteindelijk had ik het idee dat het verhaal anderen zou kunnen helpen. Toen ik er namelijk zelf mee om moest leren gaan, merkte ik dat ik behoefte had om herkenning te vinden, weten dat ik niet de enige ben, het niet gek is. Dit verhaal zou dat voor anderen kunnen zijn dacht ik en is uiteindelijk uitgegroeid tot een roman genaamd Is dit het einde? De titel is ontstaan vanuit het idee, dat mijn leven uitzichtloos was, dat de depressie en angsten teveel waren, dat het een einde betekende voor een normaal bestaan, want dat zou er niet meer inzitten, daar was ik van overtuigd in die periode. Met dit boek wil ik juist laten zien, dat een depressie en/of een angststoornis hebben, helemaal niet het einde hoeft te betekenen. Dat er hoop is, ook al lijkt die soms ver weg. Mijn wens is dan ook dat dit boek jongeren met soortgelijke problemen hoop geeft en begrip creëert bij hun omgeving. Dat het bijdraagt om het taboe dat op psychische aandoeningen rust te doorbreken en het misschien kan helpen erover in gesprek te gaan.

Ervaringsdeskundige

Ik studeer nu zelf Maatschappelijk Werk en Dienstverlening op Hogeschool Windesheim te Zwolle en volg binnen de opleiding een traject tot ervaringsdeskundige. Dit jaar hoop ik mijn studie af te ronden. Ik wil uiteindelijk gaan werken in de GGZ sector en mijn eigen ervaringen ook op een professionele manier inzetten om zo anderen met psychische problematiek te helpen.

Het boek is te bestellen via bol.com, www.isditheteinde.nl en is daarnaast verkrijgbaar bij enkele boekhandels.