Ik ben begonnen aan een nieuw project, het beheren van een Facebookpagina en een Twitteraccount voor een vereniging. Het is de dag na Koningsdag. We zijn naar een paar kleedjesmarkten geweest. Het was druk maar we vonden het allemaal leuk en we zijn op tijd naar huis gegaan. Ik ga met goede moed aan de slag. Het gaat niet helemaal zoals ik wil, mijn concentratie is slechter dan ik dacht. Maar wat heb ik anders te doen vandaag? Ik werk niet, ik heb niks anders te doen en ik voel me anders zo nutteloos. Ik zet door en het lukt om de pagina en het account aan te maken. Maar ik wil wel zo veel mogelijk volgers.

Ik neem even pauze en bedenk me dat het volgende week meivakantie is en ik er een paar dagen alleen voor sta bij de verzorging van onze zoon. Ik ga TV kijken, de pagina en het account zijn tenslotte klaar. Niet tijdens het TV kijken op mijn telefoon kijken is lastig, ik wil kijken of er al nieuwe volgers of likes binnen zijn. Bij het eten vertelt vriend plompverloren dat hij 4 en 5 mei toch vrij is. De bom barst bij mij. Ik gil waarom hij dat niet eerder had kunnen zeggen, en dat hij niet kan plannen en nog ergere dingen die ik niet meen. Ik pak mijn bord op en ga op de slaapkamer zitten om een time-out te nemen.

Bordiebuien

Eigenlijk is het best fijn is dat hij die dagen vrij is, maar op dat moment zie ik dat niet. Als ik niet goed voor mezelf zorg, niet op tijd rust neem, ontstaan er van die bordiebuien. Achteraf lijkt het allemaal zo helder. Maar tijdens zo’n bui vind ik dat ik het recht heb om die dingen te zeggen en ligt de schuld vooral bij iemand anders. En daarna krijg ik spijt en word ik verdrietig. Door therapie leer ik hoe ik deze buien kan voorkomen en wat ik moet doen als het toch weer mis gaat. Een aantal dingen die bij mij werken zijn een time-out nemen, paar keer diep ademhalen en me insmeren met bodylotion.

Met mijn vriend heb ik afgesproken dat ik wegloop als ik dat zelf aangeef. Als hij het zegt doe ik het juist niet. Dat werkt op dat moment averrechts. Nu ik dit verhaal heb opgeschreven kan ik me pas echt voorstellen hoe het voor mijn partner moet hebben gevoeld toen ik deze bui had. Hij was wellicht blij dat hij toch vrij was op 4 en 5 mei, dat hij ons toch al zorgintensieve gezin kan bijstaan. In de tips voor naastbetrokkenen op de site van Stichting Borderline staat mooi beschreven hoe naastbetrokkenen zich kunnen voelen en wat zij kunnen doen. Ik heb het er met mijn partner over gehad en we hebben het uitgepraat. Het is ook lastig voor hem. Ik zou willen dat ik deze stoornis zou kunnen laten verdwijnen. Ik doe in ieder geval mijn best. Eten op de slaapkamer toen het me teveel werd was een eerste stap.