Altijd heb ik mij anders gevoeld dan alle anderen om mij heen. Ik heb hierdoor een eenzame jeugd beleefd. Heel soms kwam ik, heel even, iemand tegen die op dezelfde golflengte als ik zat. Toen ik zo’n 20/21 jaar oud was, deed ik een IQ test, helemaal in Utrecht (ik woonde in Groningen). Hieruit bleek dat ik hoogbegaafd was. En wat bleek: hoogbegaafden voelen zich vaak anders dan de rest. Dat ze er niet bij horen. Dat ze anders dachten, een andere beleving hadden. Ik werd lid van vereniging Mensa en ging naar Mensa weekenden etc. Maar toch, om de een of andere reden, voelde ik mij hier ook niet volledig bij horen.

Psychotisch

Weer een paar jaar later werd ik voor het eerst psychotisch. Ik belandde toen in een kliniek, waar ik met helemaal niemand overeenkomsten voelde. Ik voelde mij toen pas echt alleen. Ik voelde me zo alleen, zo eenzaam, dat ik ernstig depressief werd.

Ik kwam (echter) uit het dal, ook omdat ik eerst gesubsidieerd en later vrijwilligerswerk ging doen. Hier kwam ik alle soorten mensen tegen en gelukkig kreeg ik met meer mensen een (zeer) goede ‘klik’. Ik had toen (en nu nog steeds) een relatie gekregen met Carlos, ook omdat wij zoveel op elkaar leken en vooral omdat wij elkaar nergens over veroordeelden. Ik begon voor het eerst te ervaren dat ik ‘gewoon’ was zoals iedereen en (daardoor) er ‘gewoon’ bijhoorde.

Ik kreeg echter in 2009 een tweede ernstige psychose en verloor daarmee mijn huis -en belandde in Limburg. Ik heb hier de meest vreselijke depressie van mijn leven gehad. Ondertussen bleek dat deze depressies voornamelijk te maken hadden met de te hoge dosering medicatie die ik telkens kreeg. Deze werd na een tijdje (dus) verlaagd -eigenlijk veel te laat- en ik vertrok weer naar Groningen, naar Carlos.

Verbondenheid

Sinds die tijd heb ik nooit meer een depressie gehad. En voel ik mij meer verbonden met anderen, ik denk vooral vanwege mijn relativeringsvermogen. Ik ben niet anders dan anderen. Ik heb alleen een kwaal. Maar voor de rest ben ik hetzelfde als anderen. Ik schaam mij niet voor mijn kwaal, waarom zou ik dat doen, ik kan er immers niks aan doen. Maar makkelijk is mijn leven niet altijd. Ik voel me wel een stuk minder alleen dan in mijn jeugd. Al is het alleen maar omdat we veel lotgenoten kennen. Mensen die net als wij, een of meer psychosen gehad hebben, met wie we dergelijke dingen kunnen delen. We hebben echter niet alleen maar contact met lotgenoten. We gaan ook om met zogenaamde ‘normale’ mensen. Ik denk omdat we e.e.a. goed kunnen uitleggen, waardoor mensen het (gaan) begrijpen en zich kunnen inleven in onze situatie. Hierdoor is er letterlijk contact met de buitenwereld. En dat is fijn. Ik leef me ook in in hoe een druk leven kan zijn, met werk, kinderen etc. En het is fijn als ‘de’ ander zich inleeft in iemand die minder werkt, die geen kinderen heeft en voor wie soms de meest basale dagelijkse dingen (grote) moeite kunnen kosten.

Geen jaloezie

Ik ben niet jaloers op andere mensen, ook niet die met veel geld -bijvoorbeeld. Ik heb als het ware mijn situatie omarmd, geaccepteerd, hoe moeilijk het soms ook is. Ik probeer altijd vooruit te kijken en positief te blijven. Ik ben blij met het leven wat ik nu heb, en met alle hulp die er is. Niet dat ik alleen maar hulp krijg, ik help ook anderen. Vooral mensen die wat minder ver zijn in hun herstelproces, probeer ik hoop en (zelf)vertrouwen te geven. En soms lukt dit, hetgeen mij vreugde bezorgt. We hebben tegenwoordig veel vrienden, maar ook veel contact met onze families. We zijn verwoven en omringd met andere mensen en dat voelt voor mij als een uitdaging in de positieve zin -ook al moet ik de telefoon soms uitzetten, omdat deze voortdurend rinkelt!

Dankbaar

Misschien moeten we allemaal dankbaar zijn voor de relaties die we met mensen om ons heen hebben. Andere mensen zijn vaak een spiegel van jezelf. Als je de ander met begrip en respect behandelt, dan krijg je dit terug. Soms is er een ruzie en soms heb je echt een heel fijn contact.

De belangrijkste relatie is die tussen Carlos en mij. We leven al acht en een half jaar samen en hebben heel wat met elkaar meegemaakt -hij vooral met mij. Maar niks heeft ons uit elkaar gehaald. We gaan over een paar weken trouwen, zowel bij de gemeente als in de kerk. En daar kijken we allebei heel erg naar uit!

Natuurlijk voel ik mij zo nu en dan nog steeds wat anders vanwege mijn aandoening (die niet iedereen heeft, begrijpt) maar alleen voel ik  me en ben ik zeker niet meer!