Sommige mensen maken hun opleiding af, anderen stoppen met hun opleiding en bewandelen een heel ander levenspad. De een wordt toch nog gelukkig, de ander blijft klachten houden tot zijn of haar dood. Elke persoon en elk individu bewandelt een ander pad. Als kind heeft iedereen dromen. De een wil brandweerman worden, de ander dierenarts. Weer een ander wil ‘professor van het menselijk lichaam’ worden, dat was ik zelf. Concreet betekende dat geneeskunde studeren en arts worden.

Studeren

Toen ik mijn atheneumdiploma cum laude behaalde, kon ik zonder loting instromen bij een geneeskunde opleiding. Ik had echter sinds mijn elfde psychische klachten. Ik had behoorlijke sociale angsten! Als ik geneeskunde zou gaan studeren, zou ik weer jaren opgescheept zitten met een groep. Dit voelde op mijn zeventiende niet goed en daarom ging ik een andere studie doen. Vanwege de sociale angsten vermeed ik colleges. Echter ik kon ook alles thuis leren en haalde daardoor het ene hoge cijfer na het andere.

Om verschillende redenen ben ik uiteindelijk van studie naar studie gehopt. Het achterliggende probleem was dat ik het niet fulltime volhield. Ik ging dan dus telkens een andere studie doen in de veronderstelling dat als de studie maar interessant genoeg was, ik het toch kon volhouden. Uiteindelijk hield ik helemaal niets meer vol en viel ik uit. Mijn decaan probeerde mij met alles te helpen, maar toch ben ik uiteindelijk uit de bocht gevlogen. Op dat moment kreeg ik mijn eerste psychotische klachten. Hier heb ik nog bijna twee jaar mee rondgelopen voordat ik werd opgenomen met een psychose.

Autodidact

Ik ben na mijn opname weer gaan studeren, maar kon het op de lange termijn niet volhouden. Een universitaire studie duurt, als je het fulltime doet, vaak meer dan vier jaar. Ik hield het studeren ongeveer acht tot twaalf uur per week vol. Anderhalf jaar geleden bleek dat ik hierdoor nog wel acht jaar zou moeten studeren voordat ik mijn master zou behalen. Ik heb toen besloten om iets anders te gaan doen, iets praktischers. Zodoende ben ik begonnen met webdesign. Ik doe dit autodidactisch. Ik heb boeken gekocht en ben daarin gedoken. Ik vind het heerlijk om hiermee bezig te zijn. Hoogstens een jaar en ik heb zowat alles geleerd. Ik heb HTML en CSS achter de rug en nu ben ik bezig met JavaScript en jQuery. Dit zijn allebei programmeertalen om websites interactief te maken. Ik heb zelfs al wat programmaatjes geschreven.

Ik kan fulltime werk niet volhouden. Als ik zou werken, zou ik veel stress ervaren en de hele week alleen nog maar rennen om het huishouden en alle andere zaken er ook nog bij te doen.  Ik zal waarschijnlijk minder goed gaan slapen en ik heb veel slaap nodig. Echter, als iemand mij vraagt ‘wat ik doe’, dan zeg ik dat ik schrijfster ben en daarnaast websites bouw. Ik ben van mening dat ook dit soort dingen geaccepteerd worden. Ik leef echter van een Wajong uitkering.

Lotgenoten

Ik ken veel lotgenoten. Vrijwel iedereen heeft een uitkering. Er wordt echter veel gewerkt, maar dan vooral vrijwilligerswerk. Ook hebben mensen hobby’s en dergelijke of ze doen een opleiding. Vaak zijn afgestudeerde lotgenoten ook bezig met vrijwilligerswerk in plaats van fulltime betaald werk. Omdat hier de lat lager ligt en omdat het minder druk en stress geeft. Wat niet wegneemt dat ook vrijwilligerswerk veel voldoening kan geven. Ik doe ook al zeven jaar vrijwilligerswerk en heb het altijd erg leuk gevonden.

Ondanks dat ik geen universitaire opleiding heb afgerond en niet fulltime werk, voel ik mij wel degelijk verbonden met de samenleving. En ik voel mij ook waardevol. Ik doe dat waar ik van binnen blij van word en zo ontwikkel ik mijzelf. Zo schrijf ik al jaren voor meerdere tijdschriften en heb ook vier boeken uitgegeven.

Inkomen

Het enige waar ik minder tevreden over ben, is het gegeven dat een uitkering niet bepaald een vetpot is. Zo kan ik niet spontaan gaan winkelen in de stad. Bijna alle lotgenoten kampen met dit probleem. Natuurlijk, we zijn blij dat we een dak boven ons hoofd hebben en genoeg te eten. Het is jammer dat er de laatste tijd zoveel bezuinigd lijkt te worden op de ‘chronisch zieken’. Wij kunnen er helemaal niks aan doen dat we in deze situatie zijn beland. Als we fulltime zouden kunnen werken, hadden we dit al lang gedaan.

Ik ben echter voor de rest wel tevreden met mijn leven en heb geaccepteerd wat geaccepteerd moet worden: Ik heb een kwetsbaarheid! Maar toch ben ik tevreden. ‘Professor van het menselijk lichaam’ ben ik niet geworden, maar wel schrijfster en (beginnend) webdesigner.

En ik heb nog steeds dromen…

Diane is ambassadeur van het Fonds Psychische Gezondheid