Als ‘patiënt’ kom je soms in verschillende instellingen. Deze kunnen als dag en nacht van elkaar verschillen. Zo ben ik in slechtere instellingen geweest, maar ook in betere. De beste is waar ik nu ben, en de slechtste was waar ik van 2009 tot 2011 was.

‘Een betere psychiatrie’ hangt dus af van waar je in behandeling bent. Van 2009 tot 2011 was ik bij een instelling waar ze mensen om de kleinste redenen in de isoleer opsloten, waar geen dagbesteding was en waar mensen letterlijk volgepropt, of gespoten, werden met medicijnen. Ik heb daar erg geleden. Ook de keukens waren de hele dag op slot, en koffie kon je alleen voor geld uit de automaat halen -als je vrijheden had. Ik was erg depressief van 2009 tot 2011 wat ook kwam doordat ik teveel medicatie kreeg. Een bijwerking van antipsychotica is depressie, en hoe hoger de dosering hoe hoger het risico hierop. Dat overkwam mij (dus).

Daarom ben ik voor: veel dagbesteding, open keukens, minder medicijnen en isoleer alleen als het werkelijk van toepassing is. Of beter nog: helemaal geen isoleer, maar meer aandacht en empathie voor de cliënt. Van aandacht en empathie wordt (vrijwel) iedereen rustiger en dan hoef je mensen niet meer vol te proppen met medicijnen, en hoeven ze ook geen isoleercel in. Dat brengt mij bij het volgende punt: meer personeel en goed personeel, bestaande uit mensen die echt met mensen kunnen omgaan. Sadisten en egocentrische mensen mijden, deze niet aannemen. Deze waren wel aanwezig in de instelling waar ik van 2009 tot 2011 vertoefde. En dat was niet fijn. Voor mij betekende dit het ene enkeltje na het andere de isoleercel in.

Waar ik nu in behandeling ben, ben ik nooit in een isoleercel opgesloten. Wanneer ik uit mijn dak ging dan moest ik maar twee uur gaan wandelen. Na twee uur was ik weer welkom op de afdeling. En dat terwijl ik op een gesloten afdeling zat. Ik slik ook minder medicijnen, waardoor mijn stemming veel beter is geworden. (En) Met de huidige dosering ben ik nog steeds niet psychotisch(!). De doktoren en verpleging dienen ook in dialoog te gaan met hun cliënten. Niet dingen afdwingen, maar compromissen sluiten die voor beide partijen goed voelen. Dat was van 2009 tot 2011 helaas niet zo, maar bij de huidige instelling wel. Ik ben sinds 2011 nog een paar keer opgenomen geweest, maar er werd mij niks opgelegd. Er werd altijd onderhandeld, en dan sta je ook veel meer achter je eigen behandeling.

Als je veel dagbesteding hebt, heb je ook meer afleiding. En je hebt automatisch (al) een soort van dagstructuur. Dat helpt enorm voor je herstel. In 2009-2011 was dit niet het geval en was het voor mij (dus) veel moeilijker om te herstellen. Mensen dienen je als gelijkwaardig te behandelen en niet autoritair of dominant te doen. Ze hebben geen enkele reden om dit te doen, en het houdt het herstel van de cliënt tegen. Waar ik nu ben, word ik als gelijke behandeld.

Daardoor ben ik nu veel ontspannender over mijn behandeling, en voel ik mij (relatief) vertrouwd en veilig in het instituut waar ik zit. En omdat ik dit ervaar, kom ik veel meer vooruit dan ik van 2009 tot 2011 had durven dromen. Daarom sta ik erop dat bovenstaande zaken, de goede zaken, overal in de psychiatrie zullen worden toegepast.

Omdat het ten goede komt aan de cliënt. En daar is de psychiatrie voor uitgevonden, om de cliënt te helpen en niet (enkel) het instituut/personeel ten koste van de cliënt -zoals mij van 2009 tot 2011 is overkomen!