‘It is time to remember how to feel alive again’

Wanneer je een willekeurig iemand vraagt om te omschrijven wat Anorexia is, is de kans groot dat er wordt gesproken over veel te dunne meiden/vrouwen die weigeren te eten, een te laag gewicht hebben maar er van overtuigd zijn te zwaar te zijn en die een extreme angst hebben om aan te komen. Dit is wat veelal bekend is van deze ziekte. Net zoals elke ziekte kent Anorexia symptomen. Symptomen kun je zien als kenmerken die in het gedrag, in het denken en in het voelen van een mens op te merken zijn. Anorexia uit zich in een beperkte voedselinname, een extreme focus op het lichaam, controle willen hebben op het gewicht en de wens om af te vallen. Maar deze symptomen zijn in essentie niet waar het bij deze ziekte (of elke andere eetstoornis) om draait.

Zelf ben ik herstellende van Anorexia. Anorexia staat voor mij niet voor de wens dun te zijn en het was zeker geen bewuste keuze om uiteindelijk niet meer te durven of te kunnen eten. Anorexia was voor mij een manier om te kunnen leven, om te kunnen overleven. Het stond voor mij voor de wens om te willen leven, maar niet weten hoe. Geen andere uitweg zien dan het voelen van lichamelijke pijn en hiermee langzaam mijn gevoel uitschakelen. Voor mij was Anorexia een overlevingsmechanisme. Een overlevingsstrategie waarvan ik hoopte dat die mij dichterbij de rust zou brengen waar ik in mijn leven zo op zoek naar was.

Anorexia betekent voor mij dat er een moment kwam waarop een half uur rechtop op een stoel zitten de uitdaging van de dag was. Dat prikkels van geluiden en beelden nauwelijks nog te verdragen waren. Dat ik geen kracht meer had in mijn benen om nog normaal te kunnen lopen. Dat ik nauwelijks nog kon slapen. Dat ik paniekaanvallen had om het eten, maar ook door angst en somberheid en dat ik een lichaam had dat niet meer normaal functioneerde. Het betekent nog zoveel meer. Voor mij betekent het ook dat er een moment kwam dat ik uit dat zwarte gat weg wilde en weer wilde voelen hoe het is om echt te leven.

Anorexia is een ziekte waarbij kiezen voor herstel betekent dat je een periode tegemoet gaat waarbij je ieder moment van de dag een strijd levert tegen jezelf, doordat JIJ de enige bent die keer op keer kan en moet kiezen voor dit herstel. Het betekent hoop houden op de momenten dat de toekomst zonder strijd ver weg lijkt en terugvallen in je oude patronen als een veilige basis voelt. Herstellen van Anorexia betekent gevoelens aangaan en hier op een andere manier mee leren omgaan. Herstellen van Anorexia betekent vallen en keer op keer weer opstaan en daarbij steun, warmte en begrip nodig hebben. Herstellen van Anorexia betekent heel langzaam aan weer een beetje gaan leven, maar daarbij ook nog een hele tijd de Anorexia en de gevolgen hiervan met je meedragen. Het betekent een proces dat zwaarder is dan je jezelf kunt voorstellen. Dan ik mij kon voorstellen.

Dit is een deel van mijn verhaal en zo bestaan er vele verhalen. Vanuit mijn ervaring, maar tevens ook als student Psychologie hoop ik hiermee bij te dragen aan een klein beetje meer erkenning voor de kracht van hen die dag in dag uit leven met deze ziekte en zij die kiezen voor de weg van herstel. Een psychische stoornis is geen keuze, het is iets wat je overkomt, wat iedereen kan overkomen. Laten we niet oordelen, maar erover praten.