Uit diverse statistieken blijkt dat de zelfdoding (pogingen), alcoholverslaving, of een andere vorm van verslaving erg hoog is onder Hindoestanen. Vaak is de oorzaak te vinden in het feit dat praten over emoties en gevoelens niet de normaalste zaak is binnen de gemeenschap. Het komt ook voor dat meisjes anders opgevoed worden dan jongens en dat ze minder vrijheid krijgen.

Verder zijn velen van de 1e en 2e generatie die naar Nederland zijn gekomen onderontwikkeld of als jonge tieners uitgehuwelijkt. En dat leidde tot veel botsingen en een groter wordende kloof tussen ouder, kind, en het opgroeien in de Nederlandse samenleving. Als ik kijk naar mijn eigen familiekring en degenen die nu nog in Suriname wonen, heerst er nog steeds taboe op onderwerpen als depressie, verslavingen, praten over gevoelens, etc. De Hindoestaanse gemeenschap hanteert nog steeds het gedachtegoed dienstbaarheid en nederigheid als een basisfundament in de opvoeding. Dit is niet verkeerd, maar als het doorslaat naar jezelf wegcijferen, er niet meer voor jezelf zijn, emoties opkroppen en niet meer assertief zijn, dan is dat niet gezond en kan een depressie om de hoek liggen.

Vaak heb ik ook gehoord dat het niet oke is om je ‘vuile was’ buiten te hangen, want wat gaat de familie ervan vinden? De schaamte voor wat de Hindoestaanse gemeenschap of familie ervan gaat vinden, voert de boventoon bij vele gezinnen. En dat leidt tot niet durven of willen inschakelen van hulp. In mijn situatie kwam de ommekeer in mijn leven op mijn 27e, nadat ik hulp had gezocht via mijn huisarts. En zo startte ik mijn proces en de reis om de duistere reisgenoot te begrijpen en afscheid te nemen van depressie.

Angsten om voor mezelf op te komen

Al op een jonge leeftijd (5 jaar) gebeurde er iets vreselijks in mijn leven. Dit was het begin van de demon depressie. Op die leeftijd begrijp je niet wat er met je is gebeurd. Mijn ziel had een overlevingsmechanisme aangezet en mijn hersenen hadden de gebeurtenis geblokt. Terwijl ik opgroeide, werd ik een teruggetrokken, stil en vooral een bang meisje.

Ik had altijd een boze blik in mijn gezicht en was op school best een eenling. Bij ons thuis was er nooit tijd om over gevoelens, emoties of over je dag te praten. Thuis leek ik wel een spons die alle ruzies, de strenge opvoeding, het niet bij vriendinnen spelen en andere issues opzoog. Nooit durfde ik iets te zeggen of mijn gevoel te uiten. De enige oplossing die ik toen zag was op mijn 18e trouwen en uit huis gaan. Niet wetend dat mijn volle spons en de demon depressie met mij meegingen.

De spons uitknijpen

Na het krijgen van kinderen en het zien dat er in een gezin liefde en harmonie kan zijn, raakte ik helemaal in de war. Het nest waar mijn man uit komt is veel warmer en liefdevoller. Toen begreep ik helemaal niks meer, omdat ik dat allemaal niet kende. De ervaringen na het huwelijk en in een andere familie klopten niet met wat ik thuis gewend was. Ik maakte ruzie, raakte snel boos, geïrriteerd en had veel vaker hyperventilatie. Tot het moment dat ik niet uit de hyperventilatie kwam en er een ambulance aan te pas moest komen.

Door de jaren heen was de demon depressie met me meegereisd. Via mijn huisarts kwam ik in contact met verschillende hulpverleners, psychotherapeuten, hypnosetherapeuten, NLP, regressiecoachen, enz. die allemaal stukje bij beetje mij geholpen hebben om mijn spons met ellende uit te knijpen. Ik leerde aan om anders met situaties om te gaan en de mensen te vergeven die mij pijn hadden gedaan. Ook ging ik kritischer naar mijn eigen gedrag kijken, zoals naar naïviteit, agressiviteit en respectloze communicatie. Wat heeft de pijn uit de verschillende gebeurtenissen met mij gedaan?

Het ontstaan van de demon

Een lange tijd heb ik me slachtoffer en onbegrepen gevoeld. Niet wetend dat mijn nare ervaringen, opvoeding, thuissituatie, gebrek aan kennis en negatief zelfbeeld aan de basis hebben gestaan van mijn depressie. Hoe ga je een confrontatie met jezelf aan? De vragen als ‘waarom overkomt mij dat’ en jezelf niet meer waardevol vinden, waren altijd aanwezig. Ik zie nog steeds mensen met etiketjes lopen van een vorm van een psychische aandoening, terwijl in veel gevallen deze mensen met goede begeleiding, coaching en langdurige nazorg van zo’n etiket af kunnen komen. Het allerbelangrijkste voor mij was om met regressietherapie alle ervaringen te doorlopen en deze in mijn onderbewustzijn te veranderen.

Afscheid nemen van de demon…depressie

Ik voelde me uitgedaagd om bij elk station van een nare ervaring, zoals belemmerende overtuigingen, een negatief zelfbeeld, vertrouwen, boosheid, onderdanigheid, frustratie, ongehoord voelen, en nog veel meer, afscheid te nemen van de demon. Nadat ik een station gepasseerd was, kwam dat deel van de demon niet meer terug. Ik kwam steeds meer in mijn eigen kracht door de zelfconfrontatie aan te gaan. Er kwamen cursussen, opleidingen en trainingen op mijn pad die de reis en het afscheid nemen van de demon makkelijker maakten. De depressie heeft mij goed te pakken gehad, terwijl ik dat niet door had. Door het maken van een levenslijn heb ik bij veel nare ervaringen stilgestaan, op het station staan, en van een afstand naar de ervaring kijken. Wat was mijn gedrag toen en wat deed pijn? Als observator van nu heb ik op elke station de confrontatie opgezocht met de duistere reisgenoot en er afscheid van genomen.

Mijn reis gaat verder en de demon depressie heb ik verslagen. Ondanks dat heb ik de demon wel bedankt voor de aanwezigheid. Deze demon heeft wel bijgedragen aan het feit dat ik nu weet wat bijvoorbeeld boosheid en woede is, wat het met je doet, en wat het kapot maakt in het leven. Ik kan nu een positieve draai geven aan alle nare ervaringen uit mijn leven om verder te reizen. Het afscheid nemen van deze reisgenoot heeft wel 13 jaar geduurd, maar heeft mij volledig doen helen, gezond laten worden en volop in het leven doen staan.

Het licht verslaat de duisternis

Mijn demon was depressie, omdat alle fasen van depressie voor mij herkenbaar waren. Het licht en verlicht voelen kwam doordat ik ben begonnen met zelfontwikkeling, sporten, zorg en aandacht voor mijn lichaam en voor mijn ziel. Ik ben wel het meest verlicht geraakt door mediteren, omdat ik heel dicht bij mijn kern ben gekomen. Anderen heb ik kunnen vergeven, maar ook kunnen bedanken dat ik door die ervaringen en met die mensen juist gegroeid ben. Steeds meer werd ik me bewust van het feit dat alles betrekkelijk is en dat het mijn taak is om mezelf te voeden met positiviteit, gelukzaligheid, respect, waardering, liefde, compassie, verantwoordelijkheid voor mijn eigen gedrag en dat ik de regie van mijn leven in eigen hand heb. Ik weet nu wat het doel van mijn leven is. Mijn ervaringen zijn de bron voor inspiratie om anderen in hun leven bij te staan om weer in het licht te kunnen leven. Zorg goed voor jezelf!