Het begon eigenlijk al te kriebelen tijdens mijn bachelor in de psychologie in Utrecht: ik wilde naar het buitenland. In plaats van een gap year te nemen, besloot ik een master te doen die in Nederland op dat moment nog niet bestond: Sportpsychologie. Een schot in de roos, want ik had een fantastische tijd op Bangor University (Wales) en had het geluk mijn thesis te mogen schrijven met een bekende sportpsycholoog.

Bangor University, Wales 

Op zoek naar meer

Terug in Nederland werd het me al snel duidelijk. Ik wilde meer dan dat Nederland me kon bieden. Ik schreef een brief naar Victoria University in 2012, waarin ik uitlegde waarnaar ik precies onderzoek wilde doen en waarom. Ik kreeg een enthousiaste reactie van het department, mijn voorstel kreeg een beurs toegewezen en acht weken later zat ik in het vliegtuig naar Melbourne om mijn onderzoek te gaan uitvoeren als promovendus. Binnen mijn onderzoek werkte ik samen met verschillende sportbonden, waaronder bonden van tennis, turnen, en Australian Rules Football.

Werken in Perth

Inmiddels mag ik mezelf alweer ruim een jaar ‘doctor of philosophy’ noemen, en sindsdien ben ik verhuisd naar Perth. Ik werk nu als universitair docent en onderzoeker. Ik besteed zo’n 40% van mijn tijd aan lesgeven, 40% aan onderzoek, en 20% aan zaken zoals het geven van workshops aan spelers, het ontwikkelen van de talentbegeleidingsprocessen aan de universiteit, en het behalen van mijn Australische accreditatie als praktiserend sportpsycholoog. Ik voel me een enorme geluksvogel dat ik mijn vak in Australië kan uitoefenen, en dan heb ik het niet eens over het weer. In Australië staan topsportorganisaties voor mijn gevoel echt open om samen te werken en men maakt graag een praatje over wat je voor elkaar kan betekenen. Ik heb het gevoel dat ik de kans krijg om vragen uit de praktijk op te lossen met mijn onderzoek, en dat vind ik persoonlijk erg belangrijk.

Ontwikkeling

Er zitten best veel universiteiten in Perth en ik werk voor één van de kleinste universiteiten. Ons team is gemiddeld 35 jaar oud, en wordt door de decaan gezien als ‘jong talent’. Dit zorgt voor een gezellige sfeer. Iedereen is volop in ontwikkeling. Advies wordt gedeeld en vragen worden zonder schroom gesteld. Ons team is ook erg klein, met acht man draaien we de ‘school of exercise science’. Dit betekent dat ik het vertrouwen krijg om veel verantwoordelijkheden te dragen. Natuurlijk is dat soms best een beetje eng, ik vraag me soms af ‘doe ik het allemaal wel goed?’. Gelukkig krijg ik feedback van collega’s en studenten. Dit zorgt voor een steile leercurve en zodoende ontwikkel ik me snel. In het afgelopen jaar heb ik bijvoorbeeld twee vakken eigenhandig opgezet en ben ik mede-begeleider geworden van een promovendus. Zo’n kans is best uniek en ik denk niet dat dit in Nederland mogelijk was geweest.

De Hopman cup in Perth 

Vrijheid

Daarnaast valt het me op hoeveel vrijheid ik heb. Het leukste vind ik dat ik de kans krijg om mijn hart te volgen in mijn onderzoek. Het feit dat ik zelf kan kiezen waar ik onderzoek naar doe, motiveert me enorm. Hoewel ik dus sportpsycholoog ben, vond bijvoorbeeld niemand het gek dat ik een onderzoeksvoorstel indiende over het welbevinden van circusartiesten (in mijn vrije tijd doe ik zelf circus). Mijn collega’s dragen zelfs ideeën aan om deze onderzoeksstroom verder uit te bouwen.

Cultuurverschillen

Desalniettemin was het wel even wennen hoor, werken in Australië. Nederlanders staan erg bekend om de directheid, en dat is iets dat ik echt heb moeten afleren. Op een vraag wordt hier eigenlijk nooit ‘nee’ geantwoord. Men zegt, ‘ik zal er over nadenken’, of ‘misschien’. Wanneer je ‘nee’ zegt, word je gezien als zeer onbeleefd. Hoewel ik eraan gewend ben, blijft het soms lastig om een sterke mening te verbloemen. Het vergt ook geduld om erachter te komen wat iemand nou echt van je idee vindt. Ook is de houding van studenten anders. In Nederland zijn student best pro-actief, hier moet ik mijn studenten echt aanmoedigen om initiatief te nemen en moet ik ze vertellen dat ze best kritische vragen mogen stellen. Het is mooi om te zien hoe ze uit hun schulp kruipen.

 Koala op Phillip Island

Het land van de kansen

Al met al zie ik Australië als het land van de kansen voor sportwetenschappers. Dit is dankzij de kansen die worden geboden om samen te werken met sportbonden en instituten. Ik ben in ieder geval erg blij dat ik de kans heb gegrepen om me hier verder te ontwikkelen. Ik ga vrijwel iedere dag met plezier naar mijn werk!