“Wat is een trauma? Je spreekt van een trauma als je een schokkende, heftige gebeurtenis hebt meegemaakt en je deze gebeurtenis (of gebeurtenissen) niet goed verwerkt.”
Trauma’s, inzichten daaruit en negatieve ervaringen vormen de rode draad in Annemiek Heijne haar boekje ‘Als je niet wordt gezien’.

Life is like a box of chocolates…

Verschillende factoren in Annemieks jonge leven zorgden ervoor dat zij de nodige deuken opliep. Zo werd ze tot 2 keer toe in korte tijd opgenomen in het ziekenhuis, had ze paranormale ervaringen, verloor ze haar vader en werd ze tijdens haar jeugd gepest. Bovendien is zij hooggevoelig, wat betekent dat ze meer dan gemiddeld gevoelig is voor indrukken en prikkels van buitenaf. Hierdoor beleeft ze alles intenser.

Tips en tricks

Jaren later, in haar volwassen leven, doet ze door alle voorvallen veel inzichten op. Zo beseft ze zich dat wat je uitstraalt, je ook terugkrijgt. Dus als je je onzeker opstelt, is men sneller geneigd je te pesten bijvoorbeeld.
Maar ook realiseert ze zich hoe belangrijk het is dat ouders op een bepaalde manier met hun kinderen omgaan in specifieke situaties, zoals gepest worden. Zodoende geeft ze in het boek her en der tips aan ouders (en later ook aan instanties en aan de lezer zelf).

Een jarenlange strijd

Haar eigen tips blijken voor haarzelf ook bruikbaar. Want op het moment dat Annemiek zelf kinderen krijgt, blijken haar beide dochters o.a. te lijden aan autisme en (angst)stoornissen. Ze zoekt bij verscheidene instanties hulp, maar zij verwijten haar dat het aan haar als moeder ligt.

Het laatste en langste hoofdstuk gaat dan ook over haar jarenlange strijd met de hulpverlening. Haar jongste dochter blijkt genderdysforie te hebben en met haar oudste dochter verloopt het ook niet altijd vlotjes. Instanties starten onderzoeken naar Annemieks geestelijke gezondheid, omdat zij denken dat Annemiek zelf het probleem is. Maar zoals vele verhalen loopt dit verhaal gelukkig ook goed af. Instanties draaien bij en beginnen in te zien dat Annemiek zich juist goed overeind houdt ondanks alle problemen met haar kinderen.

We zijn allemaal hetzelfde en toch anders

In het boek geeft de auteur aan dat ze met dit boek anderen wil helpen. Maar zelf ervoer ik het boek meer als een soort dagboek. Vooral geschreven voor haar eigen verwerking, waarbij ze de lezer een kijkje in haar levenskeuken geeft.

Net zoals de meeste mensen heb ook ik het één en ander meegemaakt in m’n leven, maar ik sta er heel anders in dan Annemiek. Daardoor vond ik het soms moeilijk me in te leven. Desondanks blijken er toch aardig wat overeenkomsten te zijn tussen Annemiek en mij. Mijn karakter is gewoon anders, waardoor ik andere keuzes maak in hoe ik situaties wil beleven.

Wat zie jij zélf?

Het boek zette me daardoor aan het denken. En ook dat is mooi als een boek dat kan bereiken. Het drukte me weer op een paar feiten: Een situatie is positief of negatief, afhankelijk van welke betekenis je er zélf aan geeft. De één vindt een zonsondergang mooi om naar te kijken, de ander baalt dat het donker wordt. En toch is en blijft het dezelfde zonsondergang. Realiteit is dus heel persoonlijk.

Maar dit is dus mijn realiteit. Ik zou daarom zeggen: lees het boek zelf en geef er je eigen persoonlijke betekenis aan.