Ik plan, organiseer, haal “Wat wilt u drinken?” koffie/thee/water/cappuccino, koop lunch, notuleer, agendeer, check mails, reageer op mails, print vergaderstukken, help collega’s aan mijn bureau, via WhatsApp, telefoon of communicator. Ik ren van de ene naar de andere taak, ik solliciteer, studeer, voer gesprekken en thuis wacht nog de was, administratie, rommel en ga zo maar door. En dan heb ik nog niet eens kinderen. Als ik ’s avonds van het werk naar huis rijd, mag ik aansluiten in de polonaise – ik houd niet eens van de polonaise – op de snelweg. Een uur later plof ik uitgeblust op onze comfortabele bank met een dekentje.
Zo gauw ik zit, is er nog geen ontspanning. Dan begint de strijd tussen mijn gevoel en mijn verstand. “Kom, ga lekker wandelen of schrijven. Daar krijg je toch altijd energie van?”, zegt mijn verstand. Mijn gevoel antwoordt: “Nee, ik ben ontzettend moe en blijf hier lekker zwelgen.” Uiteindelijk wint mijn gevoel het negen van de tien keer. Het gevolg hiervan is apathie. Oftewel geen beweging in te krijgen. Mijn verstand druipt af terwijl mijn gevoel haar overwinning groots en meeslepend viert. Zij doet niet aan stilte na 23.00 uur. Misschien word ik daarom niet echt ontspannen van bank hangen.
Als je iemand vraagt hoe het gaat, krijg je standaard het antwoord ‘Druk, druk, druk’. Zo gauw ik het druk heb, schrap ik als eerste de dingen die me energie geven en in een flow brengen. Ik wilde zelfs tijdelijk stoppen met schrijven voor Psyblog. Ja, een kat in het nauw maakt rare sprongen. Waarom schrappen we de leuke dingen als eerste? Volgens de blog ‘Slachtoffers van drukte’ komt dat omdat het makkelijker is om gehoor te geven aan je verplichtingen, je werk en alle vragen van buitenaf. Vaak zijn we te moe om de discussie aan te gaan. En soms weten we niet wat we willen, dus geven we maar gehoor aan alles waarvan we denken dat moet. En dan is je leven dusdanig vol, dat er simpelweg geen plek meer is voor de leuke dingen, waar je hoogstwaarschijnlijk meer energie van krijgt. Zijn werk, onze mobiele telefoon en het huishouden écht zo belangrijk dat we daar eerder voor kiezen? Nee, maar het maken van keuzes komt hier wel om de hoek kijken. We willen niets missen – er is zelfs een afkorting voor: FOMO, Fear Of Missing Out – we kunnen niet kiezen, stellen verkeerde prioriteiten of staan de hele dag in een ‘aan’ stand. Daarnaast wordt er steeds meer van ons verwacht en verwachten we zelf ook meer. Probeer dan nog maar eens nee te zeggen. De samenleving verandert in een hoog tempo en is complexer geworden, maar wij zijn allemaal onderdeel van die samenleving en maken ‘m daarmee ook zelf complexer. Werkzaamheden moeten door minder mensen gedaan worden in minder tijd.
Ik snap waar dat ‘druk, druk, druk’ vandaan komt en waarom mensen kopje onder kunnen gaan. Er zijn niet voor niets zo veel mensen die overspannen zijn of met een burn-out thuis komen te zitten. Ik vraag me zelfs af of dit alles ook een reden zou kunnen zijn voor de toename in het aantal ‘verwarde personen’? We maken het onszelf vaak zo moeilijk. Persoonlijk vind ik dat er wat te zeggen valt over de tijd vóór emancipatie en ontkerkelijking. Vanaf je geboorte was het duidelijk wat er van je verwacht werd: mannen gingen werken, vrouwen bleven thuis en zorgden voor het huishouden en kinderen. Maandag was ‘wasdag’, woensdag ‘gehaktdag’, vrijdag ‘visdag’. Zondag was ‘rustdag’ en ging je naar de kerk. Nu zeg ik niet dat we terug moeten naar die tijd. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om te studeren en te gaan werken, maar het leven was misschien wel wat eenvoudiger. Er was meer rust, structuur en duidelijkheid. En… geen mobiele telefoons. Je hoefde niet 24 uur per dag ‘aan’ te staan.
Nu zijn er ook mensen die juist hun energie halen uit hun werk en alle dingen die ze daarnaast nog doen. Zij vinden het geen probleem als ze het druk hebben. Dat is natuurlijk hartstikke mooi, maar een overgrote meerderheid zal hier geen energie van krijgen. Hoe zorg ik ervoor dat mijn verstand en gevoel in balans zijn en dat ik niet meteen de leuke dingen schrap? Ik plan me-time in. Elke week. De ene keer een half uur, de andere keer een paar uur en voor het schrijven van deze blog zelfs een halve dag. Vaak is het een kwestie van de stap zetten en bewuste keuzes maken. Een keer Nee zeggen tegen een ander en JA tegen jezelf.
Bron:
https://macvwritinghappy.wordpress.com/2018/02/04/strijd/
https://www.coachvoorjeleven.nl/blogs/slachtoffers-van-drukte/
