Het was november 2005. Ik werd die ochtend wakker in m’n appartement in Amsterdam-Zuid en wist opeens dat mijn bestaan zoals ik het had gekend, voorgoed voorbij was. Tot die ochtend had mijn leven uitsluitend om zakelijk succes gedraaid. Ik had reclame-copywriting gestudeerd; 60 uur per week in vooraanstaande reclamebureaus gewerkt; en was op m’n 27e – boos dat ik als junior onderbetaald werd – m’n eigen bureau begonnen. Onbevangen en niet gehinderd door enige business-ervaring had ik zo een totaal nieuw universum aan verantwoordelijkheden op m’n schouders geladen.
Pittig prijskaartje
In de tien jaar dat ik mijn bureau runde, verdiende ik een meer dan uitstekend inkomen. Maar aan dat financiële succes hing een pittig prijskaartje. De stress die me in het begin zo nu en dan flink schrik aanjoeg, veranderde al snel in een nare bloedhond die me constant op de hielen zat — niet alleen op mijn werk, maar ook thuis. Ik werd extreem onzeker over mijn eigen kunnen, begon belangrijke afspraken te vergeten, en ook fysiek ging er steeds meer haperen. Tussen de reclame-opdrachten door haastte ik me van de ene naar de andere specialist voor allerhande onderzoeken, een keur aan psychotherapie-trajecten en zelfs een paar serieuze ziekenhuisopnamen. Toch zette dit alles me niet bepaald aan het denken. Integendeel. Bang om voor watje versleten te worden in het macho reclamewereldje, nam ik tandenknarsend nog wat meer hooi op m’n vork onder het motto: ‘Niet aanstellen, gewoon doorzetten!’
Spiritueel inzicht
Maar die ochtend in november opende ik niet alleen fysiek mijn ogen, ook mentaal schoot ik wakker. Opeens drong er een spiritueel inzicht tot me door: dat het leven te waardevol is om te verspillen in het ziekmakende TL-licht van de zoveelste onderzoekskamer. En zo stapte ik vol goede zin uit mijn eigen reclamebureau, oprecht gelovend dat deze beslissing mijn werkstress en bijbehorende emotionele en fysieke aandoeningen in één klap zou genezen, ha! Maar dat gebeurde natuurlijk niet. In mijn nieuwe rol als vrijwillig werkloos poezen-vrouwtje zat ik me thuis al snel he-le-maal op te vreten dat mijn nu totaal ontspoorde leven never-nooit meer goed zou komen. Ik was de loser van de eeuw, en dat ik mijn dromen en ambities nu wel bij het oud vuil kon zetten.
Een probleem voor elke oplossing
Tot mijn geluk raadde een vriend toen de nog onbekende mindfulness-training aan en ik meldde me prompt aan. Lezend over mindfulness begreep ik opeens wat m’n chronische werkstress had veroorzaakt. Niet de omstandigheden in de buitenwereld, maar die in mijn binnenwereld: mijn eigen, stress-verslaafde, op hol geslagen denken dat nooit te beroerd was om voor elke oplossing een probleem te creëren. Vanaf dag één veroverde mindfulness mijn hart en ziel, en maakte zonder pardon korte metten met m’n overspannen denken. Omdat ik gewend was om me altijd voor 200% in te zetten, was het resultaat verbluffend! M’n stress en depressies hielden het al snel voor gezien en ook mijn fysieke kwalen verdwenen als sneeuw voor de zon.
Diep-ingesleten stressreacties
In de periode daarna emigreerde ik met man en poezen naar relaxed Nieuw-Zeeland en schreef twee bestsellers over mindfulness. Ook ontwikkelde ik een nieuw levensdoel dat me enorm veel voldoening geeft: mijn online Growing Mindfulness platform waarmee ik mensen op allerlei manieren help die, net als ik toen, vastgelopen zijn in stress. Ik begeleid hen niet alleen om diep-ingesleten stressreacties af te leren, maar ook help ik hen de weg terug te vinden naar hun oorspronkelijke enthousiasme, weerbaarheid, flexibiliteit en zelfvertrouwen. Wat mijn leven zo positief beïnvloed heeft, is het mindfulness-inzicht dat het primitieve deel van onze hersenen graag piekert om ons voor gevaar te kunnen behoeden, maar dat wij — als eigenaar van ons denken — dat niet te pas en te onpas moeten toelaten… eenvoudigweg omdat piekeren stress veroorzaakt en daarmee ons emotionele en lichamelijke welzijn ondermijnt.
In mijn volgende blog geef ik je praktische tips om de stress op je werk en het ‘thuis na-piekeren’ aan te pakken.
