Ucademy organiseerde vorige week donderdag een masterclass met de titel How Mental Health Problems Saved My Life. Ucademy is een door studenten opgericht trainingsbureau en richt zich op zelfontplooiing. Ucademy leert mensen een “adequate en empathische, zelfbewuste burger te zijn met aandacht voor anderen en het klimaat.” Programma’s die in korte modules aangeboden worden en continue innoveren. Ucademy biedt vooral avontuurlijke workshops die soms een beetje onorthodox zijn, maar telkens belangrijke en controversiële onderwerpen aansnijden. Onderwerpen die je niet op school leert, maar wel belangrijk zijn in het leven. Bij elke workshop ga je in een interdisciplinaire groep aan de slag. De programma’s zijn voor scholen, bedrijven en gemeenten.

Hoi mam…

Jesse Vos begon zich op achtjarige leeftijd depressief te voelen, echter wist hij dat op die leeftijd niet. Hij wist zijn gevoelens niet te plaatsen en bleef een beetje – op zijn zachts gezegd – met zijn ziel onder zijn arm lopen. Wat moet je als achtjarige met zulke gedachtes? Niets meer leuk vinden, op school je draai niet kunnen vinden wat resulteerde in zware pesterijen en dat leverde nog meer negatieve gedachtes op bij Jesse. Zo donker en negatief dat hij op zijn twaalfde zijn moeder aansprak en vertelde dat hij het niet meer zag zitten. Daar stond ie dan: twaalf jaar, automutilatie, suïcidaal en totaal geen zin meer. Jesse kwam in aanraking met GGZ en bezocht na het gesprek met zijn moeder zijn eerste psycholoog.

Inmiddels heeft Jesse een aantal DSM IV-diagnoses gekregen, onder andere klinische depressie, ADHD en autisme. Na jarenlang trajecten van cognitieve gedragstherapie tot opnames in klinieken heeft Jesse een interesse gekregen voor het verschil tussen ratio en emotie. Hoe kunnen deze twee samengaan? Rationeel iets zien, weten, maar het niet kunnen voelen. Het is soms best eng te weten dat deze soms heel ver uit elkaar – kunnen – staan. Toch heeft hij besloten om dit tot zijn missie te maken: denken en voelen dichter bij elkaar brengen. Met behulp van diverse hulpmiddelen bouwt hij langzaam zijn eigen kapstok waaraan hij hulpstukken hangt. Dat doet hij speciaal voor jou, omdat hij als geen ander weet hoe moeilijk het is om ratio en emotie nader tot elkaar te brengen. In dit proces bezoekt hij diverse instellingen zoals diverse ministeries – binnenkort ministerie van onderwijs – en heeft hij het Europese Parlement een aantal jaar geleden bezocht om te pleiten voor een betere zorg voor jongeren die kampen met mentale klachten.

Terugkijkend op tien jaar geleden is er een hoop veranderd voor Jesse. Het is een groot contrast; van diep in de put en niet meer willen leven naar een embracement, “satisfying, maar doodeng!” Jesse’s ervaringen zijn nu zijn expertises geworden, door hier positiviteit en kracht uit te putten transformeert hij zijn eigen ervaringen naar een bijdrage aan het ontwikkelen van een betere zorg voor jongeren met psychische klachten. Met een beetje “yolo” en een middelvinger in de lucht is Jesse gegroeid tot de man die hij nu is. Het leven is mooi en hij probeert zich wat minder zorgen te maken. Jesse merkt nog wel, in sommige situaties, dat er wat ongemakkelijkheden op kunnen spelen, maar heeft ze redelijk onder controle. Met een gezonde dosis humor en zelfspot sleept hij zich door de soms ongemakkelijke situaties in het leven heen: hij komt wel weer op z’n pootjes terecht.

Je kan haast stellen dat Jesse door zijn psychische klachten weer van leven en ondernemen geniet. Het heeft zijn leven gered en wil nu anderen helpen om te voorkomen dat zij dezelfde ervaringen krijgen. Hij wil dat GGZ en andere instellingen er eerder bij kunnen zijn. Dat scholen eerder problemen of situaties signaleren en hierop in kunnen spelen, zodat jongeren zich veilig genoeg voelen om hun struggles aan te geven zonder veroordeeld te worden op hetgeen wat ze denken en/of voelen. Hij wil bijdrage aan “een wereld waarin ruimte is voor ieder z’n potentie”, want Jesse is “ervan overtuigd dat iedereen iets kan!”

Tot slot een paar oefeningen

De masterclass eindigt met een paar groepsoefeningen. De eerste is een soort stoelendans. Iedereen mag plaatsnemen op een stoel die van tevoren in een cirkel zijn gezet. Wanneer Jesse een vraag stelt en het antwoord is JA, dan sta je op om vervolgens op een andere stoel te gaan zitten. Uiteraard blijft er altijd één persoon over zonder stoel en die stelt de volgende vraag. Vragen zoals Ik voel me wel eens eenzaam, Ik schaam me voor dingen die ik leuk vind, of Ik ben te streng voor mijzelf en Ik voel me veilig in deze groep. Het was in eerste instantie een beetje lastig om vragen te bedenken, maar omdat er binnen de groep van twaalf deelnemers een prettige en ontspannen sfeer hing, verliep het best soepel. De laatste opdracht was het beschrijven van een nare situatie. Daarna was er gelegenheid om bij iedereen zijn ervaring een opmerking te plaatsen. Je loopt rond, leest de situatie en schrijft een advies – of wat je wil – aan de persoon. Veel positieve en motiverende ‘adviezen’ werden bij de ervaringen geschreven. En dat bij mensen die je niet kent…  Maar misschien was het ook wel die veilige omgeving die er voor zorgde dat iedereen zo supportive was.

Ik geef bij deze – met veel plezier en trots – mijn digitale pen door aan Jesse zelf. Hij zal zijn ervaringen met PsyBlog delen en zal schrijven over zijn bezoeken aan ministeries, instellingen en zijn weg naar het openen van ogen en het zien van potentie in eenieder.