Stel je voor: tijdens een gesprek valt alles ineens stil. Je bent de draad compleet kwijt en je blokkeert volledig. Of je hebt een gesprek super goed voorbereid, maar op het moment zelf klap je volledig dicht. Of tijdens het vertellen van je verhaal weet even helemaal niks meer. De woorden weet je wel, maar je kan simpelweg niks zeggen. Een black-out. Stilte.

Zeker met gesprekken over moeilijke onderwerpen, is dat frustrerend. Je wil het wel zeggen, misschien zelfs wel uitschreeuwen. Maar door bijvoorbeeld schaamte lukt het echt niet meer op dat moment. Soms blijven mensen dan trekken om het uit je te krijgen, maar jij staat daar met je mond vol tanden.

Alles in je blokkeert. Je bevriest. Wat je wilde zeggen, gaat niet meer. Of het nu een black-out is of niet meer kunnen praten, het is gewoon stil.

Dichtbundel De stilte verwoorden

“De stilte verwoorden” is de titel van mijn dichtbundel die ik laatst heb mogen uitbrengen. Door vele heftige gebeurtenissen zitten er bij mij vele onverwerkte trauma’s.

De meest kleine dingen kunnen bij mij al triggerend werken, waardoor ik niet uit mijn woorden kan komen, switch of volledig blokkeer in alles.

Schrijven en dichten is altijd een van mijn grootste passies geweest. Al sinds jongs af aan was het een uitlaatklep. Bewust en onbewust schreef ik van mezelf af. Ik deelde het niet, wegens schaamte, maar gelukkig heb ik nu de stappen gezet om juist wel te delen. Als praten niet mogelijk is en (gedichten) schrijven wel, wil ik je graag meegeven: maak gebruik van die kunst.

Mensen snappen of snapten mij vaak niet, waardoor ik me nog eenzamer begon te voelen, mijn zelfbeeld en zelfwaarde daalden en ik nog angstiger werd. Ik werd ook vaak als “tegendraads” gezien, omdat mensen het gingen invullen. Of ik werd niet gezien.

Toen ik begon te delen, door mijn gedichten, kregen mensen een ander beeld en konden ze me beter begrijpen en er zelfs soms voor me zijn. Ik hoefde het niet allemaal alleen te dragen. Dat was een gekke gewaarwording voor mij, maar toch voelde het fijn. Het bleef en blijft lastig om je kwetsbaar op te stellen, maar het werkt ook bevrijdend. Een opluchting dat ik niet al mijn ellende alleen hoef te dragen. Dat ik niet gek ben. Dat het de waarheid was, maar ik het niet durfde te delen.

Bevriezen

Niet kunnen praten of bevriezen tijdens een gesprek is eigenlijk helemaal niet zo gek. Als je brein gevaar waarneemt, gebeurt er van alles in de hersenen. Zo is de activiteit van de Amygdala hoger bij stress. Deze geeft dan een signaal af aan andere systemen, zoals het sympathische systeem. Hierdoor maakt je lichaam zich klaar voor actie. Je kunt bevriezen, vechten of vluchten. We noemen het ook de fight/flight/freeze-reaction. Bij mensen met stressvolle of traumatische ervaringen, wordt het deze fight, flight of freeze reactie eerder getriggerd. Een klein beetje spanning kan voelen als een stress-overload.

Mensen gaan invullen

Ik merk vaak dat mensen automatisch invullen wat er in mij omgaat. Zolang ik niet deel wat er in me omgaat, zal de ander gaan speculeren en invullen. Hierover schreef ik een gedicht, die in mijn dichtbundel staat: “Flitsen en beelden”. Het is een heftig gedicht, maar dit is echt uit mijn beleving op dat moment geschreven. Terwijl de verpleging misschien wel een heel ander beeld van mij had. Bijvoorbeeld dat ik niet wilde meewerken, want ik zei niks. Dat was niet het geval. Maat het uitspreken ervan kon ik niet meer. Daarom wil dat graag delen.

 

Wat ik graag wil meegeven aan mensen

Delen om te helen, dat is iets wat ik heel graag wil meegeven. Je eigen strijd is al zwaar genoeg, maar door te delen kan er misschien ruimte ontstaan voor begrip en erkenning. Dit gedicht is de flaptekst van mijn boek en omschrijft goed wat ik hiermee bedoel en wat ik jou als lezer wil meegeven:

Zij weet niet eens wat een ‘normaal’ leven is,
Haar verhaal willen delen hoe de werkelijkheid is.
Delen vanuit het perspectief van een patiënt,
Leven in ziekenhuizen en psychiatrie is ze mee bekend.
Het is een eenzame strijd,
Waar niet alleen zij onder lijdt.
Wel heeft ze één doel waarvoor ze strijdt; een eigen plek met een hulphond.
Ze hoopt dat het haar bevrijdt.
Het is onmenselijk zwaar,
Maar,
Ondanks dat ze nog steeds soms verdwaalt,
Wil ze iets betekenen door te schrijven over hoe ze toch, ondanks een heftige strijd, haar doel behaalt.
Er gaat een boekje open over de zorg in ziekenhuizen en psychiatrie,
In deze dichtbundel beschrijft ze hoe zij het heeft meegemaakt en ziet.
Over haar strijd van overleven naar leven,
In de hoop dat haar gedichten mensen erkenning, begrip of inzicht kunnen geven.

Ben je nieuwsgierig geworden naar mijn boek? Check dan even deze link:

https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789465099170

Bronnen

https://www.gzpsychologie.nl/anne-marsman-trauma-is-niet-alleen-een-cognitieve-aangelegenheid/

https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789465099170

Vermetten, E. Posttraumatische Stress Stoornis. (2003). https://www.researchgate.net/profile/Eric-Vermetten/publication/46647450_Posttraumatische_Stress_Stoornis_Belang_van_een_zorgvuldige_diagnose/links/5481d5060cf2f5dd63a6a24c/Posttraumatische-Stress-Stoornis-Belang-van-een-zorgvuldige-diagnose.pdf